ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η αλήθεια είναι πως έχουμε ανάγκη από γέλιο, αλλά καμιά φορά κι αυτό μας οδηγεί στο κλάμα, ή ακόμη και γελάμε άρα πολύ, έως και με «κλάμα μετά δακρύων», -όπως λένε.

Μοιάζουν με «ανέκδοτα» κάποια καθημερινά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, και συχνά μπορεί να είναι πολύ τραγικά, ωστόσο εμείς τα βλέπουμε από την αστεία ή και γελοία όψη τους.

Αστείο, ας πούμε πως μας φαίνεται, ως εκ συμπτώσεως να πέφτει μία στέγη λεωφορείο κατά την διαδρομή και να έρχεται κατακέφαλα στους επιβάτες, ή να πέφτει επάνω στον οδηγό και να τον σφηνώνει επάνω στο τιμόνι, κρατώντας το τιμόνι σε ακινησία.

Λίγο κωμικό φαντάζει και τ να περπατάς στον δρόμο, ή να στέκεις κάπου και να βλέπεις τρένα να περνούν και να βγάζουν καπνούς, λες και αναβιώνουν τον παλιό «μουτζούρη», με τον οποίον ταξίδευαν οι παππούδες μας.

Ή μήπως δεν γελάς, -και χωρίς υστεροβουλία μάλιστα και κακία-, όταν βλέπεις κάποιον να περπατά αμέριμνος στον δρόμο και να πέφτει σε μία γούβα, από αυτές, οι οποίες ξεφυτρώνουν παντού στους δρόμους μας;

Γελάμε, με όλα αυτά, χωρίς να συναισθανόμαστε πόσο κακό προξενούν σε αυτούς που παθαίνουν την ζημιά, και μάλιστα κάποιες φορές με ανεπανόρθωτες γι’ αυτούς συνέπειες.