Εγώ, ο κοινός άνθρωπος

Καλημέρα σας «σημαντικοί» κύριοι και κυρίες.

Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Είμαι ο κανείς. Ο ασήμαντος, ο κοινός άνθρωπος. Ακόμα και να σταθώ μπροστά σας, δεν μπορείτε να δείτε το πρόσωπό μου. Ίσως γιατί δεν είναι μόνο ένα, αλλά πολλά, πάρα πολλά – όλα τόσο ασήμαντα που δεν τα θυμάστε, που δεν μπορείτε να τα θυμηθείτε. Γι’αυτό θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω την απόσταση από εσάς – χωρίς παρεξήγηση, αλλά, για να διατηρήσω την ακεραιότητα του κανενός οποιαδήποτε συνάφεια με εσάς δεν μου επιτρέπεται, πράγμα που και εσάς σας αφήνει εντελώς αδιάφορους. Eυτυχώς…

Θα καθήσω λοιπόν σε αυτόν εδώ τον έξω από τον πραγματικό χωροχρόνο χώρο και θα σας καλέσω να με ακούσετε για λίγα λεπτά. Εάν θέλετε να ανάψετε κάποιο πανάκριβο πούρο (που εγώ το παράγω και σας το προσφέρω) ή να πιείτε κάποιο σπάνιο ποτό (που και πάλι, μαντέψτε ποιός το φτιάχνει) μπορείτε να το κάνετε. Θα σας βλέπω να το απολαμβάνετε εσείς και το φουσκωμένο εγώ σας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ένα μεγάλο κομμάτι της απόλαυσης αυτής οφείλεται στην σκέψη σας ότι αυτά τα αγαθά είναι για λίγους όπως εσείς.

Προς μεγάλη μου τέρψη, με σνομπάρετε. Ίσως, με περιφρονείτε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο πολύ ξεκαρδίζομαι στα γέλια με αυτό. Γιατί για σας, δεν είμαι τίποτε άλλο παρά μόνο ένα στατιστικό μέγεθος που παράγεται προκειμένου να πουλήσετε τα προϊόντα σας, τις υπηρεσίες σας, τις απόψεις σας, τις θεωρίες σας, την μουσική σας, τους πίνακές σας, την τέχνη σας – και τον εαυτό σας τις περισσότερες φορές. Σε μένα φυσικά! Δεν είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό να περιφρονείτε αυτόν από τον οποίον εξαρτάσται;

Φυσικά είμαι εργάτης. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο κόπος μου που με τρέφει, εμένα και τα παιδιά μου – ανεξάρητητα από το πάνω σε τί εργάζομαι ή που. Επιπλέον, ο κόπος μου τρέφει και εσάς. Διότι ο δικός σας κόπος είναι να με πείσετε κάπως, άμεσα ή έμμεσα, ότι θα πρέπει να σας θρέψω. Α να, τώρα αυτό δεν σας άρεσε! Λαϊκισμός, λέτε; Χαμηλό επίπεδο, χαμηλή κουλτούρα λέτε; Ξεχνάτε ηθελημένα, λοιπόν, ότι το χαμηλό επίπεδο κουλτούρας, παιδείας, αντίληψης είναι μόνο δικό σας έργο. Είναι η δική σας αποτυχία.

Εσείς αποφασίσατε ότι εγώ ενδιαφέρομαι και χρειάζομαι μόνο ότι απευθύνεται στα βασικά ένστικτα. Λες και τις όπερες, τα λαμπρά κτίρια, τα μεγάλα τεχνικά έργα, τα αριστουργήματα της τέχνης και της αισθητικής τα έφτιαξε κάποιος άλλος από εμένα. Λες και την Τοκάττα & Φούγκα ο Μπαχ την έγραψε για να ακουστεί σε κάποια σαλόνια και όχι σε κάποια εκκλησία από τους εκκλησιαζόμενους, απλούς ανθρώπους. Λες και η καταξίωση και η επιτυχία του κάθε καλλιτέχνη, του κάθε μουσικού, του κάθε φιλόσοφου, του κάθε συγγραφέα δεν είναι άλλη από το να φτάσει το έργο του σε εμένα, να το εκτιμήσω και να του χαρίσω την αιωνιότητα. Λες και η επιστήμη δεν εργάζεται άοκνα από ανθρώπους σαν κι εμένα για ανθρώπους σαν κι εμένα.

Πάω στοίχημα ότι δεν το είχατε ποτέ σκεφτεί με αυτό τον τρόπο. Ίσως τώρα να καταλαβαίνετε αυτό που έχουν δείξει κάποιες έρευνες που λένε ότι ο κοινός άνθρωπος είναι αρτιότερος, φιλοσοφικότερος, καλύτερος. Και πιο ελεύθερος, αν το καλοσκεφτείτε, γιατί δεν έχει ανάγκη την επιδοκιμασία των άλλων για να ζήσει. Α ναι – αυτοί που λαϊκά λεμε «λεφτάδες» πετάγεστε και λέτε πως η ελευθερία μου εξαρτάται από τα χρήματα που εσείς μου δίνετε για την επιβίωσή μου. Ω, πτωχοί τω πνεύματι φίλοι μου… είστε σίγουροι ότι τα λεφτά σας είναι δικά σας;

Ίσως να αντιλαμβάνεστε, με τρόμο, ότι είστε δικά μου δημιουργήματα και, ακόμα περισσότερο, το αν είστε σημαντικοί ή όχι είμαι εγώ που το αποφασίζω. Και σε αυτή μου την απόφαση δεν μετρά τί αφήνετε με τις φασαρίες σας, αλλά με τις σιωπές σας.

Κάποιος φιλόσοφος έγραψε ένα βιβλίο, μια συλλογή στοχασμών για την ακρίβεια, για την άνοδο της ασημαντότητας στον σύγχρονο κόσμο. Άσχημα νέα για εσάς τους σημαντικούς, γιατί σιγά-σιγά εκλείπει ο λόγος που σας απέδωσα αυτόν τον τίτλο. Φαίνεται ότι μεθύσατε από το ποτό της ψευδαίσθησης της υπεροχής σας και πλέον αρχίζετε να μου γίνεστε βάρος. Ξεχάσατε ότι εγώ, ο κοινός άνθρωπος, είμαι ο εκ φύσεως σημαντικός στην πραγματικότητα και εσείς γίνεστε σημαντικοί όταν εγώ το θελήσω, προκειμένου να συμβάλλετε στο χτίσιμο ενός καλύτερου βίου για μένα. Ξεχάσατε μάλλον ότι όταν το αποφασίζω μπορώ να γκρεμίσω ότι μου φαίνεται επιζήμιο και να στείλω βασιλιάδες στη γκιλοτίνα, στρατηγούς στο απόσπασμα, πολιτικούς στην κρεμάλα – αλλά και επιστήμονες στην αφάνεια και καλλιτέχνες στην λήθη.

Δεν πειράζει αγαπητοί κύριοι και κυρίες. Έτσι κι αλλιώς μπορώ πάντα να προχωρώ και χωρίς την ασήμαντη σημαντικότητά σας.

Σας αφήνω τώρα να συνεχίσετε ότι κάνετε. Μπορείτε να επιστρέψετε στον χωροχρόνο της πραγματικότητας, ελεύθερα. Εγώ θα βρίσκομαι εδώ, παρακολουθώντας και γελώντας…
Α, κάτι τελευταίο. Όταν με ξαναδείτε, αν με ξαναδείτε, παρακαλώ να είστε έτοιμοι: θα κρατώ τον λογαριασμό…

flogovatis.wordpress.com