ΚΑΤΑΚΑΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Πόσο οδυνηρό τελικώς, να ζεις σε μία χώρα, όπου όλα καίγονται και ρημάζουν, ακόμη και τα εικονικά βοσκοτόπια, τα οποία κατέκαψαν οι πρόσφατες αποκαλύψεις, τις οποίες μας έστειλε πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ιστορία», ξεκινάει πολλές δεκαετίες πριν και επειδή, -όπως λέει η παροιμία», «από λίγο-λίγο-λίγο-, γίνεται πολύ, πολύ, πολύ», όσο περνούν τα χρόνια οι πυρκαγιές και τα ολοκαυτώματα των δασών μας αυγατίζουν και πάνε και σε λίγο δεν θα μας έχει απομείνει ούτε κλαδάκι πράσινο.

Αυτό το καλοκαίρι, ο μέσος όρος πυρκαγιών την ημέρα, και κυρίως με καύσωνα και αέρα, είναι κάπου πενήντα την ημέρα, κάτι, το οποίο καθιστά ανέφικτη την προστασία των δασών μας, ενώ συνεχίζεται το θλιβερό αποτύπωμα του «θα γίνει άμεση αναδάσωση», ενώ ποτέ δεν γίνεται.

Τόσα χρόνια, και μία ουσιαστική διαφορά προς το καλύτερο, και μάλλον προς το χειρότερο πάμε, ώσπου να επιτύχουμε το χείριστον, ήτοι το να μην υπάρχει πλέον ούτε φυλλαράκι δέντρου να καεί.

Η Πολιτεία, δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια, επιμένει στο να αντιδρά και να δρα αφ’  ότου έχει γίνει το κακό, με όσα κατασβεστικά μέσα μπορεί να διαθέτει, χωρίς να λαμβάνει ως επί το πλείστον τα προληπτικά μέτρα, τα οποία χρειάζονται.

Το Μάτι, και τα χιλιάδες στρέμματα δασών που καίγονται και όπου χάνονται ανθρώπινες ζωές, ζώα, σπαρτά, πνεύμονες ζωής, και πυροδοτήσεις χειροτέρων κλιματολογικών καταστάσεων παρουσιάζονται επώδυνες, ίσως δεν αποτελούν κίνητρα για ασφαλείς και έγκαιρες προλήψεις του κακού.

Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, καίγεται κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ, μετατρέπεται σε κρανίου τόπος, σταθερά βαδίζει από το κακό στο χειρότερο και εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να λυπόμαστε.