ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ

Ζούμε σήμερα μέσα σε ένα γαλάζιο συννεφάκι, από όπου μέσα, αντιμετωπίζουμε καρτερικά την ζωή που βιώνουμε και τις συνθήκες, οι οποίες διαμορφώνονται ολόγυρά μας και μας αναγκάζουν να τις αντιμετωπίζουμε με ένα πικρό χαμόγελο, χωρίς καν να διαμαρτυρόμαστε, καθώς οι ζωές μας βρίσκονται ποικιλοτρόπως σε άμεσο κίνδυνο.

Συνερχόμαστε κάποιες φορές, ρίχνουμε μια ματιά έξω από τα παραπέτα της γαλάζιας καθησυχαστικής ατμόσφαιρα της ζωής μας και αντιλαμβανόμαστε με τρόμο το τί συμβαίνει κι εμείς τρέμουμε να αποδεχθούμε σαν επικίνδυνο και καταλυτικό.

Το συννεφάκι του εγκλωβισμού μας σε αυτό, σκόπιμα έχει παραχθεί για να βλέπουμε μέσα από αυτό, θαμπά τα πράγματα, έως απελπιστικού σημείου απροθυμίας μας να καταλύσουμε την ομίχλη, την οποία μας δημιουργεί, με την οποία μας περιβάλλει και να κοιτάξουμε καθαρά το παρόν και το μέλλον μας.

Έτσι, δεν μπορούμε να μετρήσουμε σωστά την σήψη της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία μας περιβάλλει και δημιουργεί για εμάς το μεμολυσμένο αυτό συννεφάκι του εγκλωβισμού μας.

Έξω από αυτό, μία κοινωνία που σήπεται και οι αναθυμιάσεις της, μολύνουν ασφυκτικά πλέον το γαλάζιο συννεφάκι, μέσα στο οποίο εγκλωβιστήκαμε, συνηθίσαμε να ζούμε μέσα σε αυτό και υφιστάμεθα, έως θανάτου, τις βλαβερές, αποπνικτικές και σηπτικές συνέπειες.

Μοιραίοι και άβουλοι, συνάμα…