Νίνα Γ. Κασιμάτη: “Φρονώ ότι κάποιος πριν να σώσει τον κόσμο, πρέπει να σώζει τη χώρα του και τον λαό του όταν βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο”

Το γεγονός ότι από την 80η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στα καθ’ ημάς περισσότερο εξόργισε η ομιλία Τραμπ (μεταναστευτικό, κλιματική αλλαγή, απαξίωση ΟΗΕ, μη αναφορά σε Παλαιστίνη) ενώ σχεδόν αποσιωπήθηκε η ηγεμονική παρουσία και ομιλία Ερντογάν ως μοναδικού ηγέτη και του Ισλάμ και του Ευρασιανισμού, ο οποίος μεταξύ άλλων διελάλησε διεθνώς και με τον πλέον επίσημο τρόπο τις αυξανόμενες παράνομες τουρκικές αξιώσεις σε Αιγαίο, Κύπρο και Ανατολική Μεσόγειο, αποδεικνύει την αδυναμία του εγχώριου προοδευτισμού να είναι γνήσια προοδευτικός και άρα πλειοψηφικός. Αναφέρομαι στο κλίμα των αντιδράσεων πολιτικών προσώπων και ΜΜΕ.

Φρονώ ότι κάποιος πριν να σώσει τον κόσμο, πρέπει να σώζει τη χώρα του και τον λαό του όταν βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο.

Με αυτήν την έννοια λίγη σημασία έχει πια τι θα έλεγε ο εξευτελισθείς κ. Μητσοτάκης με τον Τούρκο πρόεδρο κ. Ερντογάν πίσω από τις κλειστές πόρτες στο ακυρωμένο ραντεβού, γεγονός στο οποίο επικεντρώθηκαν τα φιλοκυβερνητικά μέσα και βέβαια ορθά σχολιάσαμε από διάφορες οπτικές οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης. Αυτό όμως είναι το επί μέρους.

Ο κ. Μητσοτάκης ως Πρωθυπουργός μαζί με την κυβέρνηση ΝΔ είναι ούτως ή άλλως ιστορικά ακατάλληλοι και βλαπτικοί για τα εθνικά συμφέροντα, έχοντας τώρα καταστήσει την ελληνική εξωτερική πολιτική του κόσμου τον περίγελο και τον ελληνικό λάο πένητα. Διασώζονται όμως ελλείψει του ικανού αντιπάλου δέους που θα ΠΙΣΤΕΥΕ (και αναλόγως θα παρενέβαινε, αναδείκνυε και στρατηγικά σχεδίαζε) ότι η πρόοδος και το κοινωνικό συμφέρον μπορούν να υπηρετούνται δομικά και αποτελεσματικά μόνο αν υπηρετείται εμπροσθοβαρώς το εθνικό συμφέρον.