ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙΣΜΑ
ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ 13 Οκτωβρίου 2025 fonisalaminas
Mολις γέρνει η μέρα…
Πάνω στο τελευταίο παιχνίδισμα των ακτίνων και των σκιών.
Εκεί, ανάμεσα στίς φυλλωσιές που αναδεύει η παγωμένη πνοή του αγέρα.
Εκεί, που όταν από μακριά η φωνή της Νύχτας μαζώνει τα πλάσματα όλα της Μέρας – ρέμπελα παιδιά, όπως ο βοσκός τα πρόβατα του στη στάνη.
Εκεί, που σε λίγο με το δεύτερο κάλεσμα της θα βγούν τα ξωτικά ,οι νεράιδες, οι μάγισσες, οι μοίρες, όλα τα αλλοπαρμένα που φοβούνται το φώς της μέρας!
Εκεί, πού όλες θα τίς πιάσει η άλλη πλανεύτρα – η Φαντασία και θα τοιμάζονται για το μεγάλο πανηγύρι στο Σκοτάδι.
Αυτό το σκοτάδι – πάπλωμα.
Πότε ζεστό, ανάλαφρο… πότε βαρύ – παγωμένο, τα σκεπάζει όλα!
Και όμορφα, και άσχημα.
Το Σκοτάδι δε βρίσκει λάθη, μήτε ψεγάδια.
Τα δικαιολογεί, τα σκεπάζει, τα εξωραίζει, όλα!
Εχει μάννα – βλέπεις τη Νύχτα και θειά τη Φαντασία!
Πώς να μην είναι αγαπητό;
Εκεί… σε βρήκα λατρεμένο μου… εκεί σε πρόσεξα, δέν αντιστάθηκα στο πειρασμό και σ’ εκοψα!
Σ’ έκανα δικό μου!
Kι ας μαραθείς αύριο…
Τώρα όμως είσαι δικό μου… έτσι αληθινό… αθώο… άμόλυντο… όπως εγώ σε πρωτόδα… εγώ σε ξεχώρισα… πρόσεξα τη προσπάθεια σου να βγείς στο φως.
Μύρισα τη μοσχοβολιά σου…
Πληγώθηκα απ’ τα αγκάθια σου…
Σ΄ ακούμπησα απαλά στο πρόσωπο μου… πάνω στη καρδιά μου
Εκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα μαζί σου… ρουφώντας τη δροσερή σου ανάσα μέχρι τα τρίσβαθα της όσφρησης της Ψυχής μου.
Σε έ.ν.ο.ι.ω.σ.α..πλάσμα της Μέρας!
Είσαι δ.ι.κ.ό.μου..όσο, υπάρχεις… έστω και για λίγο.
Οπως ε.γ.ώ…σε ο.ν.ε.ι.ρ.ε.υ.τ.η.κ.α!
Ταρσώ
