ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Με περιέργεια, ανησυχία και μεγάλη θλίψη παρακολουθώ όλα αυτά, τα οποία συμβαίνουν αυτόν τον καιρό στη χώρα μας και τα οποία έρχονται από το παρελθόν και βαίνουν ακάθεκτα και σχεδόν ατιμώρητα προς το μέλλον.

Με την σχετική αμέλεια, η οποία μας διακρίνει, αφήσαμε να αναπτυχθεί αυτό το μεγάλο κακό, το οποίο μας ταλανίζει σήμερα περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά και από την μία αποδυναμώνει την ελληνική κοινωνία και από την άλλη, περνά και φεύγει και λίγο έως καθόλου μας επηρεάζει το αφήνουμε να γιγαντώνεται μέχρι απελπισίας.

Πάντα υπήρχαν «σκάνδαλα» παντός είδους, τα οποία συνέβαιναν και συμβαίνουν σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας μας, όπως παντού, άλλωστε, και σε κάθε εποχή.

Όμως δεν είναι μόνο τα σκάνδαλα, δεν είναι μόνον η διαφθορά, δεν είναι μόνο η αμέλεια των γονέων στην ανατροφή των παιδιών τους, δεν είναι μόνο η παιδική, εφηβική και γενικότερη εγκληματικότητα, δεν είναι μόνο η έκκληση των ηθών, η αδιαφορία για την σωματική, ψυχική και κοινωνική υγεία του Ανθρώπου.

Αναρωτιέμαι συχνά, αν επιστρέφουμε σιγά-σιγά σε εκείνες τις παλαιότερες και αποφράδες εποχές του Μεσαίωνα, όπου οι Άνθρωποι κατέστρεφαν μέχρι και ανθρωποφαγίας τους συνανθρώπους τους.

Κλείνω όπως άρχισα, κατηγορώντας τον καθέναν από εμάς, αλλά και όλους μαζί για αμέλεια και αδιαφορία, οι οποίες ίσως μας οδηγούν στην παραίτηση από κάθε προσπάθεια να σωθούμε πολεμώντας το κακό και τον τεράστιο κίνδυνο που μας απειλεί.

Να πιστέψω πως δεν υπάρχει ελπίδα;