ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΣΤΗ ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ
Το σχόλιο της ημέρας 29 Νοεμβρίου 2025 fonisalaminas
του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Για πολλούς, το πρόβλημα της κλιματικές αλλαγής, είναι γεγονός πολύ σοβαρά, για άλλους δε, ένα ωραίο παραμύθι. Όπως όμως και αν έχει, -και ιδιαίτερα αν είναι πρόβλημα απτό και απειλητικό, αναρωτιέμαι τί μπορεί να είναι αυτό, το οποίο διασκεδάζει τις εντυπώσεις και τους φόβους μας, και όλα τα αφήνουμε στην τύχη.
Πάνε κάποια χρόνια τώρα που αναμασάμε την θεωρία της κλιματικής αλλαγής, το καλοκαίρι δηλαδή κρατεί λίγο περισσότερο, εποχιακά, κάπου ξεραίνεται το έδαφος από ανομβρία και καθώς ανεβαίνουν οι βαθμοί της ζέστης, να και οι πάγοι που λιώνουν κατά διαστήματα και απειλούν να μας πλήξουν σαν άλλους Νώε.
Άσε τα πλαστικά, τα οποία καταστρέφουν το σύμπαν, κατά τους σοφούς, αλλά κυκλοφορούν σε όλα τα αμπαλάζ, στα έπιπλα, στα κουζινικά, στα λουτρά, και σε όσους δεν μπορείς να φανταστείς, αλλά κακό έκαναν μόνον οι πλαστικές σακούλες του μπακάλη, αλλά όχι όταν τις πληρώνουμε.
Και αυτά τα καυσαέρια και τα χημικά, αυτά πια και αν είναι. Παντού βρίσκονται, από τις ελαφρότερες βιοτεχνίες ως τις βαρύτατες βιομηχανίες, στα απόβλητα, στα καυσαέρια, στα πυρηνικά, -ακόμη, όπως απεφάνθησαν εσχάτως, και στις «πορδές» των αγελάδων και προτάθηκε να τις σκοτώσουμε όλες, για να κινδυνεύει, πλέον, το κλίμα μας λιγότερο.
Όλα αυτά και άλλα πολλά που μας απειλούν, και κάποτε απειλούσαν και το όζον, -αλλά τώρα δεν μιλάμε γι’ αυτό πλέον-, όμως κανείς δεν φαίνεται να λαμβάνει κάποια μέτρα ή να προτείνει κάποιες λύσεις και για την καταστροφή του πλανήτη ένεκα της αλλαγής του κλίματος, από όσα εμείς οι ίδιοι προκαλούμε, τρέμουμε που το ακούμε.
Τώρα, κυκλοφορεί πολύ η απειλή τα λειψυδρίας, παρά το γεγονός ότι και χιονίζει και βρέχει κατά κόρον. Αυτό ακούγεται συνεχώς και αδιαλείπτως και μας συστήνουν «οικονομία» αν δεν θέλουμε να πούμε το «νερό, νεράκι»!
Ήδη, στην χώρα μας, η Αττική και το Μεγανήσι της Λευκάδος, βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Η μισή Αθήνα, γέμισε ποτάμια και λίμνες. Ωστόσο, ο ποταμός Μόρνος, -λένε- στερεύει… Μόνο ο Ουρανός ρίχνει καταρράκτες.
Αλλά κανείς δεν κινείται, -ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται-, τίποτε δεν προτείνεται σαν πρόληψη και όπως σε όλα, ευχολογούμε, υπομονούμε και αφήνουμε τα πάντα να διορθωθούν ή να διαλυθούν από μόνα τους.
