ΒΡΕΧΕΙ, ΔΕ ΒΡΕΧΕΙ

Σ ‘αγαπώ βρέχει, δε βρέχει
μα μαζί, καλύτερα.
Τη νότια αυτού του δύσκολου καιρού
μονάχος, ποιός αντέχει;

Ελα, κράτα μου το χέρι
μαζί να περπατήσουμε μεσ’ τις βρεγμένες της Ζωής τις φυλλωσιές.
Εχει όμως κι ομορφιές της Μοίρας το παρτέρι.

Σταγόνες κι αν μουσκεύουνε βαριά τα όνειρα μας
ο ήλιος της αγάπης μας ζεσταίνει τη καρδιά μας.
Είναι ψηλά και μακρυά και σίγουρα θ΄αργήσει
με τις ζεστές αχτίδες του ,τη θλίψη μας να σβήσει.

Όμως βαθειά μεσ τη ψυχή κρατάμε την ελπίδα .
Ουράνιο τόξο θα φανεί μετά τη καταιγίδα!

Ταρσώ