ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Αυτά τα Χριστούγεννα, μάλλον μας καταδεικνύουν πως ο,τιδήποτε θρησκευτικό, εθιμικό, παραδοσιακό πολιτισμικό, τα χαρακτήριζε έως σήμερα, έπαψε να τα περιβάλλει και να τους προσδίδει τον χαρακτήρα του συγκινησιακού.

Πάνε πολλά χρόνια τώρα, κατά τα οποία οι ημέρες των Χριστουγέννων, τις οποίες όλοι, -μικροί τε και μεγάλοι-, ποθούσαμε με λαχτάρα ψυχής και ευλάβεια, ξεκινούσαν από τις αρχές Νοεμβρίου, μιμούμενοι και εμείς, τα κακόγουστο «σώου» άλλων κρατών.

Ο μικρός Χριστούλης, έπαψε έκτοτε να γεννάται σε ένα φτωχικό στάβλο, με λίκνα-του, πλέον, φανταχτερές βιτρίνες, πολύχρωμους προβολείς που κάλυπταν ως και το Άστρο του ουρανού της Βηθλεέμ, και προσκυνητές, αντί για Μάγους με δώρα, ξέστηθες καλλονές σε δημόσιες «πασαρέλες», και αντί σμύρνα και λίβανον, αυτοσχέδιες βόμβες ‘μολότοφ’ και ριπές οπλοπολυβόλων.

Πολλοί είναι πλέον αυτοί, οι οποίοι περιμένοντας τα Χριστούγεννα και εφέτος, διαπιστώνουν για μία ακόμη φορά πως οι τω πάλαι ποτέ Άγιες, αυτές, Ημέρες, ξεθώριασαν, μεταλλάχθηκαν, έγιναν αποφράδες, χωρίς ιερό και όσιο, πλημμυρισμένες στην επίδειξη και στο αίμα, το οποίο παρασύρει τον πλανήτη μας στην ολική καταστροφή.