ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Κάθε ημέρα, σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο που ζούμε, τον προοδευόμενο και σύγχρονα υπερφίαλο και κακομοιριασμένο, στον κόσμο αυτόν που έχει ξεχάσει την ανθρωπιά, γιατί οριστικά και αμετάκλητα την ξερίζωσε από «μέσα» του, κάποιοι μεγαλοφυείς ή υποκριτές, σκέφτηκαν να μας διασκεδάζουν, διασκεδάζοντες και οι ίδιοι, με την καθιέρωση «Ημερών» προς τιμή, ή μνήμη.

Στις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες του έτους, κάθε ημέρα «ανήκει» και κάπου, σε ένα ιστορικό γεγονός, σε μία γιορτή, σε ένα άθλημα, σε μία συντεχνία, κάποιο διεθνή Οργανισμό, μία επιδημία, διάφορες ασθένειες, την ερημοποίηση και την ξηρασία, δεξιόχειρων, αριστερόχειρων, σοκολάτας, μετάφρασης, χορτοφαγίας, ανεκτικότητας, τηλεόρασης, βουνών, ευτυχίας, πιάνου, σχεδίου, γέλιου, πανσελήνου, και άλλων, μεταξύ των οποίων και της Τρίτης Ηλικίας και των Φτωχών.

Εχθές λοιπόν, η ελληνική τηλεόραση, είχε την εμπνευσμένη ιδέα να παρουσιάσει επί τη επετείω τής Ημέρας Τρίτης Ηλικίας, μία τιμητική εκδήλωση, την οποία οργάνωσε το Γηροκομείο Αθηνών, για την Μαίρη Λίντα, ακρογωνιαίο λίθο του ελαφρολαϊκού τραγουδιού και όχι μόνο, απόλυτη ερμηνεύτρια μεγάλων έργων του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτό, λοιπόν, το Ιερόν τέρας της Μουσικής και της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, είναι τρόφιμος του Γηροκομείου αυτού, το οποίο τα τελευταία χρόνια είχε πολύ κακές επιδόσεις συμπεριφοράς προς τους τροφίμους του.

Ας μην κάνετε τον κόπο να αναρωτηθείτε τι δουλειά έχει εκεί μέσα ένας κολοσσός, σκέλους του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Και δεν είναι η μόνη. Δυστυχώς, η Πολιτεία μας, ελάχιστη σημασία δίνει στους αναξιοπαθούντες στυλοβάτες του πολιτισμού μας. Τα «υπερήφανα γηρατειά», ήταν και παραμένει ένα σλόγκαν ανεκδότου, και τίποτε άλλο.