Τα κοινωνικά δίκτυα παρέχουν κάθε ευκολία στην κατασκευασμένη είδηση

ΝΤΙΝΟΣ Σ. ΚΟΥΜΠΑΤΗΣ
Δημοσιογράφος – Σκηνοθέτης – Συγγραφέας

Ο Ντίνος Κουμπάτης γεννήθηκε στην Αθήνα και παρεπιδημεί από το 1969 την Σαλαμίνα, στην οποία και προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην κοινωνική της ζωή και με ιδιαίτερη έμφαση στον Πολιτισμό, για τον οποίο έχει δημιουργήσει σπουδαία έργα, όπως τον Διεθνή Πολιτιστικό Οργανισμό «Το Καφενείο των Ιδεών», «Το Θέατρο της Κούλουρης», το «Θεατρικό Εργαστήρι Σαλαμίνας», το Διεθνές Φεστιβάλ Διαβαλκανικού Θεάτρου, έχει ιδρύσει τον ραδιοφωνικό σταθμό «Η Φωνή της Σαλαμίνας», καθώς και την ομώνυμη εφημερίδα, από το 1988 μέχρι και το 2014, μεταφέροντας παράλληλα το όνομα και το στίγμα του νησιού διεθνώς, μετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ Θεάτρου, διεθνή φιλολογικά φόρουμ και μετακαλώντας στην Σαλαμίνα διεθνείς προσωπικότητες κάθε χρόνο, επί τριάντα εννέα συναπτά έτη, στα πλαίσια της απονομής των βραβείων «Χρυσά Μετάλλια Μεγάλου Αλεξάνδρου και Βεργίνας» σύμφωνα με την αξιολόγηση του έργου τους.
Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Θέατρο σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχει δουλέψει για το Θέατρο εκτός Ελλάδος σε Γαλλία, Βέλγιο, Αλβανία, Καναδά, έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει σε μία πλειάδα θεατρικών και κινηματογραφικών έργων, σαν δημοσιογράφος στην τηλεόραση με δικές του εκπομπές, καθώς και στο ραδιόφωνο, έχει διδάξει σε επτά Δραματικές Σχολές, στο 2ο ΤΕΕ Σαλαμίνας και στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολυβραβευμένος εντός και εκτός Ελλάδος με χρυσά μετάλλια, αλλά και επίτιμο μέλος όπως σαν καθηγητής στην έδρα Βυζαντινολογίας του Πανεπιστημίου της Βαλένθια, της Ακαδημίας Φελγκιουέρια της Πορτογαλίας, της Ακαδημίας Επιστημών Κιέβου, με το Διεθνές Βραβείο Ιονέσκο για το σύνολο του σκηνοθετικού του έργου, της Γαλλικής Ακαδημίας Γραμμάτων, και άλλων πολλών. Έχει επίσης διαπρέψει σαν συγγραφέας με βιβλία «μπεστ-σέλλερ» και γενικά πρόκειται για μία πολυσχιδή και δημιουργική προσωπικότητα.

-Ας ξεκινήσουμε με την αγάπη σας για την Σαλαμίνα. Πώς ξεκίνησε και πώς εξελίσσεται ο δεσμός σας αυτός;
-Μία εκδρομή στα χρόνια του Δημοτικού στην Κακή Βίγλα, και η επιθυμία των γονέων μου πολύ αργότερα για μία θερινή διαμονή στην Σαλαμίνα το 1969. Λένε πως όποιος έρχεται σε αυτό το υπέροχο νησί για μιά φορά, δεν ξαναφεύγει. Έτσι έμεινα και εγώ. Την εποχή εκείνη, υπήρχαν κάποιες αξιόλογες πολιτιστικές προσπάθειες στο νησί και κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι διψούσαν να δημιουργήσουν, μεταξύ των οποίων και ο Χρήστος Μυλωνάς, με τον οποίον έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές με αλληλοεκτίμηση. Σκέφτηκα την ίδρυση ενός Πολιτιστικού Οργανισμού μη κερδοσκοπικού, ο οποίος θα συνέβαλε στην κάθε είδους πολιτιστική ανάπτυξη και παράλληλα θα «έβγαζε» τα δρώμενα του νησιού και έξω από αυτό, και έτσι προχώρησα στην ίδρυση του «Καφενείου των Ιδεών», στην έκδοση της εφημερίδας, και την οργάνωση του ραδιοφωνικού σταθμού μέσα από επαγγελματικά πλαίσια.

-Ποιες οι δραστηριότητες και επιτυχίες αυτού του Διεθνούς Οργανισμού μέχρι σήμερα;
-Πάρα πολλές. Στα τριάντα εννέα χρόνια λειτουργίας του, έχει δημιουργήσει πλείστες όσες δραστηριότητες γύρω από το Πνεύμα και την Τέχνη, λογοτεχνικούς και καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, ένα ραδιοφωνικό σταθμό, μία εφημερίδα, ένα μικρό εκδοτικό οίκο για τα μέλη του, ένα Φεστιβάλ θεατρικού μονολόγου, άλλο ένα ερασιτεχνικού θεάτρου, το Θεατρικό Εργαστήρι Σαλαμίνας, «Το Θέατρο της Κούλουρης», έδωσε επί έξη χρόνια υποτροφίες σε σπουδαστές Δραματικής Σχολής με την προσφορά του γνωστού σκηνοθέτη-ηθοποιού Αντώνη Ανδριόπουλου και ένα άτυπο Εργαστήρι δημοσιογραφίας μέσα από το ραδιόφωνο και την εφημερίδα, το οποίο «έδωσε» δύο δημοσιογράφους στην Σαλαμίνα, οι οποίοι έγιναν και εκδότες άλλων τοπικών εφημερίδων, και αρκετούς δημοσιογράφους στα αθηναϊκά ΜΜΕ. Τέλος, δημιούργησε και το Διεθνές Φεστιβάλ Διαβαλκανικού Θεάτρου, το οποίο βρίσκεται σε δράση και σε συνεργασία με τον Δήμο Αγίων Σαράντα το Διεθνές Φεστιβάλ «Τέχνη δίχως Σύνορα», με Θέατρο, Λογοτεχνία και Εικαστικά. Μάλιστα ο Δήμος Αγίων Σαράντα μέσω ημών το 2013 είχε εκφράσει την επιθυμία αδελφοποίησής του με την Σαλαμίνα, τον φέραμε σε επαφή με τον τότε Δήμαρχο, ο οποίος τελικά ενθουσιάστηκε αλλά τελικώς δεν προέβη στο ζητούμενο κι έτσι έγινε η αδελφοποίηση, πάλι μέσα από εμάς, με τον Όμιλο Unesco Πειραιώς και Νήσων.

• 

• 

-Μιλήστε μας λίγο για «Το Θέατρο της Κούλουρης», το οποίο κινείται σε διεθνές επίπεδο καθώς τακτικά συμμετέχει σε διεθνή θεατρικά φεστιβάλ όπου και συχνά βραβεύεται, αλλά και με δικές του παραστάσεις στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις καθώς και στο εξωτερικό.
-Η αλήθεια είναι ότι μία προσπάθειά μας είναι να συναντάμε, όποτε αυτό είναι εφικτό, το απόδημο ελληνικό στοιχείο εκτός Ελλάδος και στην διασπορά, όπου μεταλαμπαδεύουμε κυρίως την ελληνική Τραγωδία και Κωμωδία. Επίσης μας καλούν και μετέχουμε σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ και ανάμεσα σε όσους συνεργάτες μας έχουν φέρει Βραβεία στην Σαλαμίνα είναι και ο Χρήστος Μυλωνάς σαν σκηνοθέτης, η Χαρά Κολλιού ένα βραβείο καριέρας, η Μίτση Χριστοδούλου ερμηνείας, η αείμνηστη Χριστίνα Μανδέκη επίσης ερμηνείας, η Παναγιώτα Ζαλώνη συγγραφής θεατρικού έργου, ο Παντελής Γαρείος από Unesco για σκηνοθεσία, και άλλοι.

-Έχετε και εσείς κερδίσει πολλά Βραβεία σε Ελλάδα και εξωτερικό, έτσι δεν είναι;
-Ναι, είναι αλήθεια, όμως θα ήθελα να παρακάμψουμε αυτό το σημείο. Κι αυτό, γιατί ενώ πιστεύω πως τα Βραβεία, όταν είναι αντικειμενικά και γνήσια τιμούν την παιδεία και τον κόπο των βραβευθέντων, παράλληλα όμως θεωρώ πως συχνά μας αλλοτριώνουν και ότι καθένας θα πρέπει να αγωνίζεται για την απόλυτα δική του έκφραση και ηθική ικανοποίηση, ασχέτως οιασδήποτε παραδοχής και αποδοχής.

Ο τοπικός Τύπος θα πρέπει να είναι
καθαρά αντικειμενικός και απόλυτα αδιάβλητος

-Ωστόσο, τα γεγονότα είναι γεγονότα και περνώντας στον χώρο της συγγραφής, να αναφέρουμε ότι και κάποια βιβλία σας έχουν αγγίξει την επιτυχία των «μπέστ σέλλερ». Ποιά είναι αυτά;
-Πολύ παλαιότερα, ένα δοκίμιό μου από τις εκδόσεις «Γλάρος», το οποίο ανέλυε τις μεταφυσικές ανησυχίες και θεωρήσεις του μεγάλου μας ποιητή Άγγελου Σικελιανού μέσα από τον θεατρικό του λόγο και έφερε τον τίτλο «Ο αγνοημένος προφήτης Άγγελος Σικελιανός, η μεταφυσική στη ζωή και το έργο του», το οποίο περισσότερο με ευχαριστεί γιατί έχει επιτυχώς περάσει στην ελληνική και ξένη Βιβλιογραφία του σπουδαίου αυτού ποιητή. Τα πιο πρόσφατα χρόνια, «μπεστ σέλλερς» έχουν γίνει τα βιβλία μου «Ιλιάνα, η ζωή μας τελειώνει στα τανκς» από τις εκδόσεις «Διόσκουροι», και από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» τα βιβλία μου «Αγαπημένο μου Αϊβαλί» και «Στις Φλόγες της Σμύρνης» τα οποία αντίστοιχα από το 2006 και το 2013 που κυκλοφόρησαν συνεχίζουν να κάνουν επανεκδόσεις μέχρι και σήμερα.

• 

• 

-Είσαστε πολυγραφότατος, δοκίμια, μελέτες, μυθιστορήματα, ποίηση, θεατρικά και κάθε άλλου είδους. Ποια η παραγωγή σας αριθμητικά σε κάθε τομέα;
-Θα αστειεύεστε! Γεννήθηκα με ένα …μολύβι στο χέρι που πρόσφατα αντικατέστησα με «λαπ-τοπ». Έχω γράψει τόσα, -εκ των οποίων και κάποια έχουν χαθεί από αμέλεια-, που είναι αδύνατον να αναφερθούν χωρίς επισταμένο μέτρημα. Ίσως μπορώ να θυμηθώ πόσα έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλία και αυτά είναι τριάντα-οκτώ από εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα, την Γαλλία, τον Καναδά, την Αλβανία, το Κόσσοβο, την Φιλανδία και την Πολωνία. Δεν μιλώ για μεταφράσεις, των έργων μου, που έχουν εκδοθεί σε ξένες γλώσσες.

• 

-Είσαστε πολυγραφότατος, δοκίμια, μελέτες, μυθιστορήματα, ποίηση, θεατρικά και κάθε άλλου είδους. Ποια η παραγωγή σας αριθμητικά σε κάθε τομέα;
-Θα αστειεύεστε! Γεννήθηκα με ένα …μολύβι στο χέρι που πρόσφατα αντικατέστησα με «λαπ-τοπ». Έχω γράψει τόσα, -εκ των οποίων και κάποια έχουν χαθεί από αμέλεια-, που είναι αδύνατον να αναφερθούν χωρίς επισταμένο μέτρημα. Ίσως μπορώ να θυμηθώ πόσα έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλία και αυτά είναι τριάντα-οκτώ από εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα, την Γαλλία, τον Καναδά, την Αλβανία, το Κόσσοβο, την Φιλανδία και την Πολωνία. Δεν μιλώ για μεταφράσεις, των έργων μου, που έχουν εκδοθεί σε ξένες γλώσσες.

-Πόσα θεατρικά σας έργα έχουν ανέβει; Αυτά, είναι μετρήσιμα; Και ποια σας εκφράζουν περισσότερο;

• Καλύτερα κάποιος να μην …κοκορεύεται. Ναι έχουν ανέβει πολλά στο Θέατρο και έχουν παρουσιαστεί και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Κάποια θεατρικά μου, είναι γραμμένα επάνω σε πρόσωπα και κάποια άλλα όχι. Όλα με εκφράζουν, γιατί όπως και σκηνοθετικά, προσπαθώ να σκύβω επάνω στα κάθε είδους ανθρώπινα συναισθήματα, να τα παρατηρώ, να τα αναλύω και να τα παρουσιάζω ψυχολογικά τεκμηριωμένα, ώστε μέσα από αυτά να εξάγονται διδάγματα προς ωφέλεια τόσο για τους ερμηνευτές, όσο και για τους αυτόπτες μάρτυρες-θεατές, οι οποίοι οφείλουν να κρίνουν και να διδάσκονται από τα πάθη και τα λάθη των συνανθρώπων τους.

-Έχετε συνεργαστεί στο Θέατρο σε Ελλάδα και αλλού με σπουδαίους ηθοποιούς και συγγραφείς. Θα θέλατε να μας θυμίσετε κάποιους;
-Προσωπικά πιστεύω πως κάθε συγγραφέας και κάθε ηθοποιός, όπως και κάθε άνθρωπος είναι σπουδαίοι. Από εκεί και πέρα, όπως και παντού, διακρίνονται ανάλογα με τις γνώσεις, το ταλέντο, την απόδοσή τους. Το κοινό, είτε τους διαβάζει, είτε τους απολαμβάνει επί σκηνής, έχει γι’ αυτούς τις δικές του απόψεις και τους κατατάσσει ανάλογα με την εντύπωση που του κάνουν. Στο εξωτερικό, έχω συνεργαστεί με αρκετά καλούς ηθοποιούς του Θεάτρου, τους οποίους δεν γνωρίζει το ευρύτερο κοινό και από τους πιο γνωστούς, κατά την δεκαετία του ’60, τον Αλαίν Ντελόν στα θεατρικά έργα «Πύργος στην Σουηδία» της Φρανσουάζ Σαγκάν και «Τουρκουάτο Τάσο» του Γκαίτε. Στην Ελλάδα με την μεγάλη Κυρία του Θεάτρου μας Μιράντα Μυράτ με το έργο της Μπαρμπαρά Υ. Φλαμάν «Ο Επιζήσας» σε παγκόσμια πρώτη, με τον Αρτέμη Μάτσα στο έργο του Εζένιο Ιονέσκο «Αυτό, το υπέροχο Μποντέλλο», και με την Γκέλυ Μαυροπούλου στο έργο της Μαρκερίτ Ντυράς «Χιροσίμα, αγάπη μου», σε δική μου θεατρική διασκευή, και ακόμη με τον Γιώργο Βασιλείου αδελφικό φίλο, ο οποίος και με σκηνοθέτησε στο έργο του Λουΐτζι Πιραντέλλο «Ο Άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», αλλά και με άλλους πολλούς. Από συγγραφείς, με τον αείμνηστο Ι.Μ. Χατζηφώτη στο έργο του «Ο Πρωτομάρτυρας Γρηγόριος ο Ε’, την πρύτανη Πανεπιστημίου καθηγήτρια ψυχιατρικής Αναστασία-Βαλεντίνη Ρήγα, η οποία που εμπιστεύτηκε το έργο της «Μαρία Τ.», να το θεατροποιήσω και σκηνοθετήσω, τον Άρη Χατζηδάκη, την Μπάρμπαρα Υ. Φλαμάν, της οποίας έχω ανεβάσει σε παγκόσμια πρώτη το θεατρικό έργο της «Ο Επιζήσας», τον Λουάν Ράμα, και άλλους.

-Ένας σπουδαίος και σοβαρός διαγωνισμός, τον οποίον έχετε θεσπίσει, είναι και τα «Σικελιανά», τα οποία κατά διαστήματα έχει προκηρύξει και ο Δήμος Σαλαμίνας. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους;
-Καμία, απολύτως. Ο διαγωνισμός του Καφενείου των Ιδεών θεσπίστηκε το 1985. Οι άλλοι δύο κατά πολύ αργότερα, και στόχευαν αποκλειστικά και μόνο στην ποίηση. Ο δικός μας περιλαμβάνει όλα τα είδη του Λόγου και των Τεχνών και μέχρι την οικονομική κρίση των «μνημονίων» έκλεινε με τριήμερες μεγαλειώδεις εκδηλώσεις στην αίθουσα «Δημήτρη Μπόγρη», με την συμμετοχή δεκατεσσάρων χορωδιών και άλλων τόσων χορευτικών συγκροτημάτων από όλη την Ελλάδα, καθώς και θεατρικές παραστάσεις, με την ευγενή συνδρομή και του Ομίλου Unesco Πειραιώς και Νήσων.

-Μετά από όλα αυτά, ποιά είναι η αντιμετώπιση και καταξίωσή σας, τόσο από τους κατοίκους του νησιού, όσο και από τις αρχές του τόπου;
-Ουδείς προφήτης στον τόπο του, κι εγώ πλέον θεωρώ τόπο μου την Σαλαμίνα. Κάποιοι από τους πολίτες, βλέπουν με καλό μάτι όλες αυτές τις προσπάθειες, άλλοι με λιγότερο καλό και ορισμένοι άλλοι εντελώς εχθρικά, κάτι που συμβαίνει πάντα σε μικρές κοινωνίες. Από άλλης πλευρά, σκεφτείτε ότι, και αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς με τόσες δραστηριότητες, καθότι είμαστε μη κερδοσκοπικός Οργανισμός και δεν έχουμε δική μας στέγη, περιπλανιόμαστε εδώ και εκεί και πρέπει να ευχαριστήσουμε την Πρόεδρο του Δημοτικού Διαμερίσματος Αμπελακίων, την κυρία Σταυρούλα Μαγιάτη, η οποία μας περιθάλπει από το περασμένο καλοκαίρι. Δυστυχώς για να δώσουμε μία φιλανθρωπική παράσταση πέρυσι, για το Κοινωνικό Παντοπωλείο Σαλαμίνας ένεκα οικονομικής ένδειας δεν μπορούσαμε να καλύψουμε ηλεκτρο-ηχητικά την βραδιά και αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε την βοήθεια του Δήμου. Κατά τα άλλα βαδίζουμε σχεδόν μόνοι, με την απόλυτη στήριξη τα τελευταία χρόνια του Πολιτιστικού Κυττάρου Σαλαμίνας, το οποίο και μας στέγασε τα έξη προηγούμενα χρόνια και έχει αναλάβει τις παραγωγές μας.

• Τι σημαίνει για εσάς «εξωστρέφεια της Σαλαμίνας»;
  -Άλλοι, ίσως είναι πλέον αρμόδιοι εμού να το κρίνουν. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι ότι η όλη εξωστρέφεια αρχίζει και τελειώσει σε άτομα, τα οποία θεληματικά ή από ανάγκη βγαίνουν έξω από το νησί, αντιμετωπίζουν άλλες πραγματικότητες και συμπλέκονται με αυτές και συμβαδίζουν. Δυστυχώς, η Σαλαμίνα, παρά την μεγάλη πρόοδο την οποία έχει επιτελέσει τα τελευταία χρόνια σε πολλούς τομείς, παραμένει περιχαρακωμένη σε παλαιότερες απόψεις-της περί τοπικισμού, και περιστρέφει τα ενδιαφέροντά της μέσα στον ίδιο τον τόπο, αρκετά περιορισμένα.

-Αυτόν τον καιρό, τι ετοιμάζετε συγγραφικά, αλλά και θεατρικά;
-Τελειώνω τον δεύτερο τόμο του συγγράμματός μου με τίτλο «Η Ιστορία του Θεάτρου για σπουδή», μία πραγματεία για την πορεία και εξέλιξη του παγκοσμίου Θεάτρου από γενέσεως κόσμου έως και σήμερα, με αναφορές, καταγραφές, αναλύσεις και συμπεράσματα, και δομημένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να μπορεί εύκολα να κατανοεί και να αφομοιώνει το περιεχόμενο. Παράλληλα, μόλις τελείωσα ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την Σαλαμίνα, το οποίο ελπίζω να εκδοθεί σύντομα. Όσο για το Θέατρο, γι’ αυτό το καλοκαίρι ένα θεατρικό πρόγραμμα ποικιλιών με πρόζα, κωμωδία, πολύ τραγούδι και πολύ χορό, με τους εκλεκτούς μου συνεργάτες στο Θέατρο της Κούλουρης, το οποίο θα σκηνοθετήσουν όλοι οι σκηνοθέτες του θιάσου τμηματικά και θα ντύσουν μουσικά όλοι οι μουσικοί μας, και σε χορογραφίες της Ρούλας Μπεγνή-Μεϊμάρογλου.

-Είσαστε από τους πρωτοπόρους του τοπικού Τύπου για το νησί μας. Ποια είναι η άποψή σας για την σωστή λειτουργία του;
-Πριν από όλα, ο τοπικός Τύπος κατά την γνώμη και εμπειρία μου, θα πρέπει να είναι καθαρά αντικειμενικός και απόλυτα αδιάβλητος. Σκοπός των τοπικών μέσων μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης, θα πρέπει να ορίζεται η σωστή ενημέρωση τόσο των πολιτών, όσο και των τοπικών ηγεσιών και παραγόντων, και να μην υφίστανται παντός τύπου διασυνδέσεις. Άλλωστε, ο Τύπος γενικότερα θεωρείται ως μία από τις «εξουσίες» του κόσμου και οφείλει να τηρεί με ευλάβεια και συνέπεια την θέση του αυτήν, και ιδιαίτερα σε εποχές σαν την σημερινή όπου όλα ξεπωλούνται έως και αντί πινακίου φακής.

-Ως προς τα «κοινωνικά δίκτυα», πιστεύετε ότι προβάλλουν την πραγματικότητα ή την εικονική;
-Θα έλεγε κάποιος, αν το σκεπτόταν κάπως περισσότερο, πως τα δίκτυα αυτά παρέχουν κάθε ευκολία στην κατασκευασμένη είδηση και αυτό εξυπηρετεί τα μέγιστα, όλους όσους για προσωπικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς ή και για πολλούς άλλους λόγους χαλκεύουν ειδήσεις προς παραπλάνηση των αφελών και ίδια οφέλη. Η ιδέα είναι πάρα πολύ καλή, αλλά η ευρεία εκμετάλλευσή της από ορισμένους κύκλους ή και από άτομα σε προσωπικό επίπεδο, εξυπηρετεί στην περεταίρω διαφθορά του κοινωνικού μας συστήματος και τελικά αποβαίνει σε βάρος των ανθρώπων.

-Αφού αναφερόμαστε στους τόπους, και καθώς και εσείς επί πολλά χρόνια έχετε ασχοληθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση, τόσο δημοσιογραφικά, όσο και συχνά συνεργαζόμενος, πώς νομίζετε ότι μπορεί να λειτουργεί αυτή;
-Πριν από όλα, μέσα από ευσυνείδητα άτομα, τα οποία θα πρέπει να έχουν μόνη επιθυμία και γνώμονα το καλό, την ευημερία και την πρόοδο του τόπου τους. Τόσο ο Δήμαρχος, όσο και οι περί αυτού, από τους δημοτικούς συμβούλους μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο να ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τον δημότη, ο οποίος άλλωστε και τους εμπιστεύεται την διαχείριση του παρόντος και του μέλλοντος, τόσο αυτού του ίδιου, όσο και του μέλλοντος του τόπου του. Προσωπικά συμφέροντα και προσωπικές διαφορές, θα πρέπει να μένουν έξω από το δημαρχιακό μέγαρο και όλοι, πέρα από κάθε διαφορά τους ή τυχόν έριδες, να συσπειρώνονται και να εργάζονται για το κοινό καλό. Ακόμη και αν υπάρχουν προηγούμενα, διαφορές και ό,τι άλλο, ομοϊδεάτες και αντίπαλοι δεν θα πρέπει να απεργάζονται το παρόν προς όφελος του προσωπικού τους μέλλοντος και να μην ζουν με καχυποψίες φοβούμενοι εικονικές ή πραγματικές σκευωρίες σε βάρος τους, αλλά αντιπαρερχόμενοι, να ενδυναμώνονται από την πίστη μέσα τους ότι προσπαθούν για το καλό, γεγονός που, αν συμβαίνει όντως, θα τους δικαιώσει και τόσο οι αγώνες τους, όσο και το όνομά τους, θα παραμείνουν δια παντός στις μνήμες των συμπολιτών τους και των απογόνων τους.

-Η ενασχόλησή σας με τον Πολιτισμό γενικότερα και στο νησί ιδιαίτερα, είναι γνωστή και εποικοδομητική. Ας μιλήσουμε λοιπόν, εν κατακλείδι, για Πολιτισμό. Πρωτίστως, είναι απαραίτητο ένα κέντρο πολιτισμού, σαν χώρος, στο νησί, αλλά και σαν εστία συγκέντρωσης των διαφόρων πολιτιστικών φορέων και τάσεων;
-Θα ήταν μία πολύ ωραία ιδέα, για την οποία, τολμώ να πω, το είχα προσπαθήσει παλαιότερα και εγώ. Οι ενδιαφερόμενοι, δυστυχώς, δεν ανταποκρίθηκαν τότε, τίποτε δεν αποκλείει όμως το να ανταποκριθούν σήμερα. Πέραν του ότι μας διακατέχει και κατατρέχει το «εμείς μόνο και όχι άλλοι», είναι όμως και αυτό κάτι, το οποίο θα μπορούσε να ενδιαφερθεί με ζήλο να επιχειρήσει με έμπνευση η τοπική αυτοδιοίκηση και να συγκεντρώσει και συνενώσει τις πολιτιστικές δυνάμεις του τόπου και όλοι από κοινού να προχωρήσουν. Επίσης, αυτή η ίδια είναι πλέον αναγκαίο να δημιουργήσει έναν τόπο αναφοράς, καθώς μάλιστα η αίθουσα «Μπόγρη», ούτε επαρκής, ούτε σωστά δομημένη είναι για να φιλοξενεί όπως πρέπει κάθε είδους εκδήλωση, και να παρέχει την καθώς πρέπει προσφορά και φιλοξενία της στους συλλόγους που συνωστίζονται και ελλείψει χώρου δεν μπορούν να δημιουργήσουν και απογοητεύονται. Καλό θα ήταν η Πολιτεία να ενδιαφερόταν και να ενίσχυε οικονομικά τους πολιτιστικούς συλλόγους ώστε να διέθεταν τους δικούς τους κατάλληλους χώρους, όμως δεν το κάνει. Στο νησί, θυμάμαι πως είχαμε και μία δημοτική έκθεση ζωγραφικής στο Δημαρχείο, η οποία καταργήθηκε μεγαλοπρεπώς κάποια στιγμή για να στεγαστούν άλλες υπηρεσίες του Δήμου, καθώς ότι μέχρι και το 2014 ήταν διαθέσιμη για πρόβες των τοπικών θιάσων.

-Παρ’ όλα αυτά, στην Σαλαμίνα κάθε χρόνο έχουμε πάρα-πολλές και ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πώς σας φαίνεται αυτό;
-Φυσικά και είναι υπέροχο. Δείχνει ότι κάποιοι διψάνε να δημιουργούν μέσα στα πλαίσια του Πνεύματος και της Τέχνης. Και αυτοί θα πρέπει να θεωρούνται πολιτιστικοί ήρωες, καθώς προσπαθούν εκ των ενόντων, χωρίς στέγη, χωρίς χρήματα και συχνά με απαξίωση από διάφορους φορείς, αλλά και μεταξύ τους κάποιες φορές σε προστριβές ή πολεμικές. Υπάρχουν άνθρωποι στο νησί, οι οποίοι δίνουν και την ζωή τους για τον πολιτισμό, όπως για παράδειγμα ο Χρήστος Μυλωνάς, ο οποίος με κόπους και θυσίες και αυτός, προσπαθεί πάντα να επιτυγχάνει αξιόλογες δημιουργίες, συχνά χωρίς καμία βοήθεια και θα πρέπει να επαινέσουμε την πρωτοβουλία και διοργάνωση τον περασμένο Οκτώβριο της τριήμερης εκδήλωσης για τα διακόσια χρόνια της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Θα αναφέρω εδώ και τον αρχιμουσικό Χρόνη Μιχαλάκη, ο οποίος έχει δώσει την ψυχή του και αναμορφώσει την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα ονόματα, όμως φοβάμαι μήπως κάποιους παραλείψω ή αδικήσω εν τη ρύμη του λόγου.

-Ο πολιτισμός, για εσάς, είναι δικαίωμα, ή υποχρέωση λίγων ή πολλών;
-Αρχή και τέλος για την παραγωγή, εδραίωση και διαιώνιση του πολιτισμού, ήταν, είναι και θα είναι η Πολιτεία και τα κυρίαρχα αυτής όργανα, όπως οι Κυβερνήσεις, οι Περιφέρειες και οι Δήμοι, αλλά και η Εκκλησία. Άνευ αυτών, ουδέν γενέσθαι των δεόντων, -όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, οι οποίοι και εδραίωσαν τον Πολιτισμό με τέτοια θεμέλια που να έχει γίνει κτήμα και πρότυπο όλου του κόσμου. Δυστυχώς, όσο περισσότερο περνά ο χρόνος, τόσο λιγότερο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό παράγεται από τις αρχές της χώρας μας και αυτό είναι θλιβερό. Αμέσως μετά, είναι ατομική υποχρέωση, όμως αν ο πολιτισμός δεν καλλιεργείται μέσα από την εθνική παιδεία και δεν προωθείται από την οικογένεια, στοχευμένο τέλος έχει στο να εκλείψει εντελώς, όχι μόνον από την Ελλάδα, αλλά και από προσώπου Γης. Τέλος, όσοι από εμάς επιμένουμε να ασχολούμαστε, πάρα-πολύ συχνά προσκρούουμε στην αδιαφορία αυτών, οι οποίοι θα όφειλαν να ενισχύσουν τις προσπάθειές μας, επομένως όταν οι πολιτεία δεν συναινεί και τα άτομα απογοητεύεται, φαντάζεστε ποια είναι η μοίρα του πολιτισμού.

-Πόσο απαραίτητη, λοιπόν, είναι μία «Επίθεση Πολιτισμού» στις ημέρες μας για το ιστορικό νησί μας;
-Επίθεση χωρίς επιτιθέμενους, δεν λογάται επίθεση. Κι αυτό, γιατί είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν, να ομοψυχήσουν και να ομοφωνήσουν οι υγιείς πολιτιστικές δυνάμεις του τόπου μας. Αν επιχειρηθεί μία τέτοια προσπάθεια, ωστόσο, θα είμαι ο πρώτος που θα την στηρίξω και θα προσχωρήσω. Συνήθως απομονωνόμαστε και αυτό είναι απόρροια της μη κατανόησης από τους άλλους και της άρνησης βοήθειας, από αυτούς οι οποίοι έχουν και ηθικό αλλά και θεσμικό, πριν από όλα, καθήκον να την προσφέρουν. Και παρ’ όλα αυτά, ο τόπος εδώ, την έχει άμεση και απόλυτη ανάγκη αυτήν την επίθεση! Οι εθελοντές, ίσως, λείπουν, κουρασμένοι να προσδοκούν αέναα και να προσφέρουν χωρίς ούτε καν το ηθικό αντίκρισμα, το οποίο δικαιούνται, εκτεθειμένοι στην ζηλοφθονία, την αδιαφορία και την ευρύτερη έλλειψη κατανόησης για στήριξη. Είθε, όλα αυτά που απογοητεύουν εμένα, να αλλάξουν και να προχωρήσουμε με αισιοδοξία προς το πολιτιστικό όραμα και επίτευγμα στον τόπο μας.

Και δική μας ευχή, φυσικά, οι οποίοι πάντα πιστεύουμε στα ευγενή οράματα, αλλά και εξ’ ίσου αμφιβάλλουμε για ευγενείς προοπτικές ουσιαστικής στήριξης του πνεύματος και των τεχνών.