Μετά βαϊων και κλάδων… άρον άρον σταύρωσον Αυτόν

της Μαρίνας Τσικριτέα

Έτσι γίνεται πάντα…πρόκειται για νομοτέλεια πλέον.

Και η κατηγορία;

ΙΝΒΙ

Νόμισαν -απλά νόμισαν- ότι απειλούσε να τους πάρει τις πρωτοκαθεδρίες.

Πίσω από αυτού του είδους «τα νομίζω» όμως,  πολλές φορές κρύβεται η ζήλια κι ο φθόνος.

Άνθρωποι που έδειξαν αγάπη κι αποθεώθηκαν, καθαίρονται γιατί κάποια στιγμή, το πλήθος, τους αντιλαμβάνεται ως απειλή και «στήνει» κατηγορίες.

Ο Σταυρός ετοιμάζεται, κι οι Ιούδαιες δίνουν τα φιλιά αγάπης προς τον “δάσκαλο “.

Η δε υποκρισία βασιλεύει, αυτοί που σταυρώνουν, χύνουν δάκρυα…

Κλαυθμός και οδυρμός.

Οι ίδιοι άνθρωποι που είναι θύτες μπορεί να έχουν υπάρξει και θύματα, σε μια άλλη ιστορία.

---

---

Ένα κουβάρι αλλόκοτων πραγμάτων.

Ο φόβος, η απειλή ενός ανθρώπου που αγαπά και θυσιάζεται σε έναν κόσμο που δεν έχει «το λογισμικό» να «τρέξει» ένα τέτοιο πρόγραμμα…

Αυτός ο υλικοκρατούμενος κόσμος, δεν κατανοεί ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν απροϋπόθετα, ανόθευτα και θυσιαστικά…

Όλα αυτά τα μεταφράζει αλλιώς, ότι δηλαδή  κάπου αποσκοπούν οι άνθρωποι αυτοί, ίσως στο να τους πάρουν το «θρόνο»….

Είναι όμως με τα δικά τους μέτρα και σταθμά, οι μετρήσεις αυτές.

Έτσι λοιπόν ξεκινά ο χλευασμός, η κοροϊδία, το ψέμα, για να καταλήξουν όλα αυτά σε Σταύρωση…

Ο Χριστός πήρε το φραγγέλιο, έδιωξε αυτούς που εμπορεύονταν την αγάπη, κατακεραύνωσε την αχαριστία.

Συγχώρεσε την πόρνη και το ληστή…

Τα αμαρτήματα της ψυχής είναι εκείνα που εξάγριωσαν ακόμη και το Θεό, τον ίδιο.

Το ψεύδος, η καταδίκη αθώων, η συκοφαντία, η δολοπλοκία, η εκμετάλλευση, η κοροϊδία «αυτά δεν είναι τίποτα», αλλά όλα αυτά σταύρωσαν το Χριστό.

Οι άνθρωποι επικεντρωνόμαστε στο σώμα όχι στη ψυχή …

Στήνουμε απέναντι και πυροβολούμε, θεωρώντας εαυτούς, αδέκαστους κριτές και αλάθητους.

Ι Ν Β Ι

…Βασιλεύς Ιουδαίων…ο τρόμος κι η αγωνία μην χαθούν τα οφφίτσια, οι τιμές, μη χαθεί ο θρόνος, ένας θρόνος από χαρτόκουτο , κίβδηλος σαν τις ψυχές που κάθονται σε αυτόν.

Θρόνοι παντού κι αυλοκόλακες.

Επιβιώσαντα παράσιτα…που ξεκληρίζουν δάση αγάπης και θυσίας , για να μην πέσουν από το χαρτόκουτο.

Οι μεγάλοι κριτές, οι μεγάλοι αλάθητοι, οι σταυρωτές.

Υιοθετούν τη κατηγορία που τους βολεύει για να σταυρώσουν, άρον άρον σταύρωσον Αυτόν…

«Ουαι υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…»

«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…»

Η αποκαθήλωση έρχεται για κείνους τους ταπεινούς που υπέμειναν.

Οι βασιλείς και οι αυλοκόλακες πετυχαίνουν το στόχο τους.

Αποκαθήλωση… τεχνηέντως, διαλύουν ότι έχτισες με πόνο και θυσία.

Η ικανοποίηση τους μεγάλη, τρίβουν τα χέρια τους, σε κορόιδεψαν, σε εμπαίζουν.

 «Είμαι ο νικητής», κραυγάζουν κι από κάτω χειροκροτούν.

Έπαρση, εγωισμός, εμπάθεια, διαστροφή που επιβραβεύεται.

Αυτά άλλωστε δεν είναι αμαρτήματα, σωστά;

Δε φαίνονται…

Κάπου όμως εκεί στο τέλος της χοϊκής διαδρομής σου, ανθρωπάκο, καραδοκεί μια κρίση…

Όχι μόνο επουράνια..

Σκέψου λοιπόν και προβληματίσου….

Δες τα μύχια της ψυχής σου, αναρωτήσου: έβλαψα, ενέπαιξα, εκβίασα, κορόϊδεψα, συκοφάντησα;

Όταν σου ζητήθηκε βοήθεια την έδωσες;

Ή μήπως επειδή δεν είχες συμφέρον , δεν ασχολήθηκες;

Όταν βρήκες συνανθρώπους σε στιγμή αδυναμίας, εκβίασες;

Κατασκεύασες κατηγορίες για άνθρωπο που σε ευεργετούσε για να τον βγάλεις από τη μέση;

Κάθε ψυχή που σε προσέγγισε, πήρε αγάπη από σένα;

Τι προσέφερες; Πώς έκανες τον κόσμο καλύτερο στο πέρασμά σου και γιατί;

Η πρόθεση…

Αγαπώ γιατί αγαπώ, χωρίς αλλά, όμως, αν, γιατί…

Το αγαπώ γιατί αγαπώ, έχει τελεία, full stop.

Τα άλλα είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Προσφέρω γιατί αγαπώ, προσφέρω αγαπητικά, χωρίς προσδοκία ανταλλάγματος, γιατί τότε δεν είναι προσφορά, αλλά εκβιασμός έμμεσος και ύπουλος.

Η ανταπόδοση και η ευγνωμοσύνη είναι κάτι που δεν αφορά τον αποστολέα αλλά τον παραλήπτη…

Μέρες που είναι ας κοιτάξουμε λίγο και κείνο το περιβολάκι της ψυχής μας με αλήθεια και σύνεση, ας το ξεχορταριάσουμε από αγάπη, για αγάπη, με αγάπη.