ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

του Ντίνου Κουμπάτη

Αναμφισβήτητα και δεν διάγουμε τις καλύτερες ημέρες του βίου μας αυτά τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα επί των ημερών μας. Καθ’ όλο δε το χρονικό αυτό διάστημα, εντόνως μας απασχολούσαν και απειλούσαν η πενία και η πείνα, αλλά εσχάτως όλο και περισσότερο σφίγγουν μέχρι και εξαντλήσεως τον κλοιό γύρω μας. Από όλη την Ευρώπη, δε, η Ελλάδα φαίνεται να απειλείται περισσότερο, αφού παρά τις ίδιες συνθήκες, τις οποίες αντιμετωπίζει με τα υπόλοιπα κράτη, αυτή βρίσκεται ουραγός στην ευημερία και επικεφαλής θανατερής ακρίβειας και προοπτικής πείνας, μέσω τρομερής ακρίβειας, η οποία δεν παρατηρείται σε άλλες χώρες. Τις πταίει;

Η Ρωσία, σου λένε όλοι, επειδή επετέθη στην Ουκρανία και δεν έφτανε αυτό, διέκοψε και την παροχή ενέργειας, αλλά και οι Ουκρανοί δεν μπορούν πλέον να εξάγουν σιτάρι όπως πριν, αλλά και ούτε, προφανώς, να καλλιεργήσουν όσο κρατάει ο πόλεμος. Ενός πολέμου μύρια έπονται, όμως , και ιδού η απόδειξη, η οποία μας καθιστά κατανοητό το γιατί αύριο δεν θα έχουμε να φάμε και να δουλέψουμε κάθε είδους ηλεκτροκίνητες μηχανές και ενδεχομένως να επιστρέψουμε στην γκαζιέρα και τον τέντζερη, αν φυσικά έχουμε ακόμη κάτι να βράσουμε.

Ξεπερνώντας όμως τις εξαγωγές ένεκα πολέμου, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχουμε αντιμετωπίσει κατά την διάρκεια άλλων πολέμων εξ’ ίσου ή και ακόμη περισσότερο καταστροφικών, να και που άλλες χώρες που και αυτές σταματούν τις εξαγωγές τους σε καιρούς ειρήνης και ευημερίας για αυτές. Έτσι η Ινδία, η οποία αντιμετώπισε κάποιες ημέρες ξηρασίας, παύει να εξάγει σιτάρι, προκειμένου να μην το στερηθεί αύριο, καθ’ ότι όπως πιστεύεται «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Όμως και η ίδια η εμπόλεμη Ρωσία και η μέχρι στιγμής ήρεμη Κίνα, έχουν και αυτές απαγορεύσει την εξαγωγή σιτηρών από τις χώρες τους. Αλλά και το Καζαχστάν και η Σερβία σταμάτησαν την εξαγωγή σιτηρών και η Ινδονησία την εξαγωγή φοινικέλαιου.

Με μία αγωνία ζούμε και εμείς: Πότε επιτέλους θα πεινάσουμε: