Αν δεις τις εικόνες από την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, συγκλονίζεσαι.

Αν δεις τις εικόνες από την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, συγκλονίζεσαι.

Για κάτι αυτονόητο, αν θα κουρευτείς, αν θα φορέσεις μαντήλι, σκούφο, κορδέλα ή τίποτα στα μαλλιά σου, πρέπει να πάρεις την άδεια του αφέντη, άνδρα. Μάλλον το τελευταίο, δηλαδή να αφήσεις το κεφάλι σου ελεύθερο, στο απαγορεύει ο νόμος. Κι όλο σου το σώμα, βασικά! Τίποτα από το σώμα σου δεν ορίζεις.

Ό,τι κι αν ποθεί η ψυχή σου να φορέσει στο κορμί, πρέπει να κρυφτεί κάτω από ένα μαύρο ράσο, που σε ορισμένες χώρες της ευρύτερης περιοχής φτάνει να καλύπτει και όλο το πρόσωπο, με ένα διχτάκι στο σημείο των ματιών και μια τρύπα στο στόμα, να εξυπηρετεί την περίπτωση που πρέπει να φάνε.

Κάποτε στο Ιράν υπήρξαν αυτές οι αυτονόητες ελευθερίες. Η Τεχεράνη δεν ζήλευε τίποτα από το Παρίσι, αλλά η πολιτική στροφή στον συντηρητισμό που έγινε πριν λίγες δεκαετίες, μέσα σε όλες τις στερήσεις ελευθερίας, κατάφερε να θεσμοθετήσει και την αστυνομία μόδας. Μια υπηρεσία που ουσιαστικά εκτελούσε τα βίτσια της ανδροκρατούμενης εξουσίας που θέλει τη γυναίκα ένα αντικείμενο, σαν το αμάξι σου ή τον σκύλο σου.

Έλεγχος, ταπείνωση, βία, πρόστιμα, φυλάκιση, λιθοβολισμός, θάνατος. Με τη δικαιολογία της “ατίμωσης”.

Η κατάσταση αυτή δεν συνέβη από τη μία στην άλλη ημέρα. Δημιουργήθηκε σιγά σιγά. Ξέπλυνε τα μυαλά της αδαούς κοινωνίας με βασικά επιχειρήματα κάτι υποσχέσεις για πρώτο τραπέζι πίστα στον παράδεισο, και προκειμένου να κερδηθεί η αιώνια ζωή, έγινε στο τέλος κόλαση η γήινη.

Κάποιος είπε κάποτε πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Γιατί;

Έχει διαπιστωθεί πως ο φόβος της κόλασης είναι για τη μεγάλη μάζα ο πιο αποτελεσματικός νόμος. Κι αν γευτείςτη γεύσητου, δύσκολο να απεξαρτηθείς. Ο φόβος σε δένει χειροπόδαρα. Έτσι λοιπόν, οι αυταρχικές εξουσίες χρησιμοποιούν τις θρησκείες για αυτόν τον σκοπό. Και πετυχαίνουν έως και απόλυτη υπακοή. Ο χειραγωγημένος δεν διακρίνει πως οι εξουσίες αυτές, πολιτική και θρησκευτική συνεργάζονται αδιάκοπα με έναν κοινό σκοπό.

Μέχρι να βρεθεί κάποια μέρα ένα γενναίο κορίτσι ή ένα άτυχο κορίτσι και μερικές γενναίες μητέρες, φίλες, γιαγιάδες που δεν υπολογίζουν τη μικρή τους ζωή μπροστά στην ελευθερία.

Κι αρχίζει η επανάσταση.

11 νεκροί σήμερα, 11 χαμένες ζωές στον αγώνα για την ελευθερία να κουρεύεσαι ή να μη φοράς μαντήλι.

Κι αμέτρητες οι ζωές, οι οποίες αψηφούν τη βία που θα υποστούν από τους προστάτες που χάνουν την εξουσία επάνω τους… γιατί οι πιο πολλές από αυτές που τόλμησαν να βγουν στους δρόμους θα φάνε πολύ ξύλο κι απομόνωση μόλις γυρίσουν σπίτι τους.

***

Διαβάστε εκείνο το παλιό, συγκλονιστικό βιβλίο “ποτέ χωρίς την κόρη μου”… ο εχθρός δεν ήρθε από αλλού και σκοτώνει στο όνομα της αγάπης, της προστασίας και της τιμής.

Ω.Α