του Λουκά Αναγνωστόπουλου
Το διαδίκτυο έχει πολλά στραβά.
Έχει όμως δυο υπέροχα στοιχεία.
Την ελευθερία να εκφράζεις τη γνώμη σου και τη δυνατότητα να αναζητάς ανθρώπους, ιδέες, εικόνες, βιβλία, ό,τι αγαπάς για όποιο θέμα αγαπάς.
Το ζήτημα είναι απλό.
Που τοποθετείς τον εαυτό σου και τι ψάχνεις να βρεις.
Υπάρχει ένας πίνακας που αγαπάω πάρα πολύ. Είναι του 1819 από τον Γερμανό ρομαντικό ζωγράφο Κασπάρ Νταβίντ Φρίντριχ. Έχει τον τίτλο “οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης “.
Αφενός δείχνει την ασημαντότητα του ανθρώπου πάνω στο τοπίο και κατά συνέπεια στον κόσμο. Είμαστε ασήμαντοι που μπορούν να κάνουν σημαντικά πράγματα.
Όποιος θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό σε έναν κόσμο 8 δις, ενός πλανήτη που είναι μικροσκοπικός σαν κόκκος άμμου σε παραλία χιλιομέτρων, να το κοιτάξει.
Αφετέρου, μπορείς να σκύψεις το κεφάλι στους αέρηδες ή να κινείσαι κάτω από την ομίχλη, στα πεδινά. Μπορείς όμως να πληγωθείς, να λαχανιάσεις, να κουραστείς, μόνο και μόνο για να υπερβείς την ομίχλη, να αναπνέεις καθαρό αέρα και να δεις τις κορφές που λαχταράς.
Ο Ρομαντισμός έδινε έμφαση στο συναίσθημα. Η κατανόηση, το δέος, ο φόβος, το κυνήγι του όμορφου στη ζωή. Ρομαντικός δεν είσαι έχοντας άγνοια του πλαισίου που κινείσαι. Εκεί είσαι αφελής. Ρομαντικός είσαι όταν επιλέγεις συνειδητά να ζεις διαφορετικά από τις λογικές που επιβάλλουν οι συνθήκες.
Όταν επιλέγεις την άνοδο στην κορυφή σε μια ομιχλώδη μέρα, μόνο και μόνο για να δεις τη θέα από το να μείνεις σπίτι σου. Η εποχή είναι ιδιαίτερα ομιχλώδης και ας έχει ζέστη.
Τι ωραία εποχή λοιπόν για να είσαι οδοιπόρος. Την ώρα που θα λυσσομανάει ο άνεμος των δυσκολιών, σταθείτε απέναντί του και κατάματα πείτε του είμαι εδώ, είμαι όρθιος, είμαι όρθια.
