Λουδοβικάκο, l’état ç’est pas toi!

Είναι πάρα πολλοί αυτοί που μόλις πάρουν κάποια εξουσία, κάποια θέση, από την προεδρία του Συλλόγου Εγκύων Μυγών ως τα ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας της χώρας, αποκτούν ύφος. Βάζουν μια μάσκα κύρους και δεν είναι πια ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Νίκος κλπ. αλλά ο «Σύλλογος», ο «Δήμος», ο «κόσμος», το «κόμμα» και τα παρόμοια. Αποκτούν τη νοοτροπία του Λουδοβίκου του 14^ου που έλεγε τον 18^ο αιώνα «l’état ç’est moi» («το κράτος (η χώρα) είμαι εγώ»).

Αυτά τα Λουδοβικάκια, λοιπόν, με τον στόμφο και τον μικρομεγαλισμό τους, γίνονται άπειρες φορές γελοία. Η έπαρσή τους δε είναι ένα αυξανόμενο μέγεθος, τόσο, που πραγματικά δεν υπάρχει κάποιο όριο: στα μάτια τους είναι ηγέτες, αρχηγοί, βασιλιάδες, θεοί! Τα παραδείγματα πολλά και οι περιπτώσεις σχεδόν άπειρες. Αλλά για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους:

Λουδοβικάκο όταν βγαίνεις με ύφος εκατό καρδιναλίων, σε παίρνουμε στην πλάκα. Όταν γίνεσαι θεατρίνος και λες τις χειρότερες μπαρούφες, σε παίρνουμε στον μεζέ. Να ξέρεις ότι όταν σε βρίζουν, βρίζουν εσένα, όχι τον σύλλογο, την χώρα, την πόλη, το νησί. Να ξέρεις ότι όταν σε κατηγορούν, κατηγορούν εσένα, όχι τον σύλλογο, την χώρα, την πόλη, το νησί. Και όταν σε λένε καραγκιόζη, έστω και πολύ γλυκά και απαλά, εσύ είσαι ο καραγκιόζης και όχι ο σύλλογος, η χώρα, η πόλη, το νησί. Ειδικά δε όταν αρχίζεις σαν πασσιονάρια να βγαίνεις εν μέση οδώ και να λες «στο πρόσωπό μου βρίζουν εσάς», έ, έχουν δίκιο…

Λουδοβικάκο, ο Λουδοβίκος ο 14^ος ήταν «ελέω θεού» μονάρχης και όχι αιρετός. Και ήταν μια προσωπικότητα που μέσα στα κακά της έκανε τελικά καλό στη χώρα του. Εσύ Λουδοβικάκο μόνο καλό δεν κάνεις με την γελοιότητά σου. Όσο και να σου φαίνεται περίεργο, «το κράτος (η χώρα), ΔΕΝ είσαι εσύ» – και για να στο πούμε στην αρχική γλώσσα της φράσης:

Λουδοβικάκο… , l’état ç’est pas toi!

Τίμων