Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε για τα αυτονόητα

του Δημήτρη Καρβούνη

Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε για τα αυτονόητα. Δεν μιλάμε για έργα, για υποδομές, για ανάπτυξη. Μιλάμε για το πιο απλό: να μπορούμε να βγούμε από το σπίτι μας χωρίς να βουλιάζουμε στις λάσπες, να μην αναπνέουμε σκουπίδια, να μη ζούμε ανάμεσα σε χόρτα, κλαδιά και μπάζα.

Αυτό συμβαίνει μόλις 500 μέτρα από το Δημαρχείο Σαλαμίνας, δίπλα στο Δημοτικό Στάδιο. Τέσσερις μήνες τώρα στέλνω αιτήσεις, τηλεφωνώ, γράφω e-mail. Ο Δήμος, η Πυροσβεστική, η Πολιτική Προστασία, το Υγειονομικό – όλοι ενημερωμένοι, όλοι σιωπηλοί. Από τον Αύγουστο η ίδια η ΕΥΔΑΠ έχει αναγνωρίσει επίσημα ότι η διαρροή νερού που τρέχει στον δρόμο προέρχεται από το στάδιο. Μιλάμε για πόσιμο νερό, που το πληρώνουμε όλοι μας, να χάνεται στο χώμα και να ποτίζει χόρτα και καλαμιές. Και κανείς δεν συγκινείται.

Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος δεν απαντάει σε καμία κλήση, σε κανένα μήνυμα. Η εικόνα γύρω μας δεν είναι μόνο εγκατάλειψη – είναι και περιφρόνηση. Περιφρόνηση προς τον πολίτη, που δεν ζητάει κάτι υπερβολικό, δεν ζητάει τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο: καθαριότητα, ασφάλεια, σεβασμό.

Ξέρουμε όλοι ότι αυτά δεν συμβαίνουν μόνο εδώ. Οι ίδιες εικόνες εγκατάλειψης υπάρχουν σε πολλές γειτονιές της Σαλαμίνας. Αλλά αν ένας δρόμος, 500 μέτρα από το Δημαρχείο, δίπλα σε ένα δημοτικό στάδιο, μένει σε αυτήν την κατάσταση για μήνες, τότε ποια ελπίδα υπάρχει για τις πιο απομακρυσμένες περιοχές; Αν δεν καθαρίζουν δίπλα στην πόρτα τους, θα καθαρίσουν αλλού;

Έχουμε φτάσει στο σημείο να θέλουμε να μείνουμε στο ίδιο μας το σπίτι και να μην μπορούμε. Να κλείνουμε τα παράθυρα για να μη μπαίνει η βρώμα. Να προσπαθούμε μόνοι μας να καθαρίσουμε και να μην γίνεται. Γιατί οι καλαμιές δεν κόβονται με τα χέρια· χρειάζονται μηχάνημα. Και δεν είναι δουλειά του πολίτη να φέρει μηχανήματα για να καθαρίσει τον δρόμο μπροστά στο σπίτι του.

Δεν μιλάμε πια για μικροπροβλήματα. Μιλάμε για αξιοπρέπεια. Μιλάμε για το δικαίωμα να ζούμε σε μια πόλη που δεν μας αναγκάζει να παρακαλάμε για το αυτονόητο. Μιλάμε για το ελάχιστο που θα έπρεπε να παρέχεται σε κάθε κάτοικο.

Η αδιαφορία πονάει περισσότερο κι από τη βρωμιά. Γιατί δείχνει ότι δεν υπάρχουμε. Ότι φωνάζουμε και δεν ακούει κανείς. Και αυτή η σιωπή είναι το πιο βαρύ φορτίο για όσους ζούμε καθημερινά μέσα σε αυτήν την εγκατάλειψη.