Συνωστισμός στις ερημίες

της Παναγιώτας Χριστοπούλου Ζαλώνη

Συννεφιά…
Η στιγμή τ’ ουρανού βαριά.
Η ψυχή αγωνιά,
φοβάται, βογγά.

Ένας μήνας ανοιξιάτικος
δίχως Κυριακές…
Ίσως ύστερα κι άλλες…
Στο πρόσωπό μου,
οι χαραματιές υγρές…
Κι οι μυρουδιές της άνοιξης
θανατερές…
Των άλλων οι ψυχές
στριμώχνονται στις ερημιές.
Η Αθηνά, η Κατερίνα, η Ελένη,
μοναχές…
Λογίζονται των ασθενών ανθρώπων
τις δύσκολες αναπνοές
και τρέφονται έγκλειστες
με άρτον υστερίας…