Δεν έχω κρύψει ποτέ την αδυναμία μου στον Καραβάτζιο.
Λατρεύω πως χρησιμοποιεί το κιαροσκούρο για να αναδείξει τις έντονες αντιθέσεις μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών σημείων ενός πίνακα. Είχε καταλάβει καλά αυτός ο βαθιά αντιφατικός ταλαντούχος ζωγράφος πως είμαστε τα σκοτάδια μας και το φως ταυτόχρονα, ικανοί να φτιάξουμε τον παράδεισο και την κόλαση για μας και τους άλλους. Ο αμφιφυλόφιλος επαναστάτης με τα πορνεία, τον τζόγο, τις μονομαχίες, την επικήρυξη από το Βατικανό και το μυστηριώδες τέλος που ζωγράφισε υπέροχους θρησκευτικούς πίνακες.
Η Ανάσταση του Λαζάρου είναι πίνακας του 1609. Δείτε την αντίθεση στο φως και το σκοτάδι και στα χέρια του Λαζάρου. Το αριστερό του χέρι το οποίο φαίνεται πεσμένο, όπως θα ήταν το χέρι ενός νεκρού, είναι φωτισμένο. Αντίθετα, το δεξί του χέρι είναι σκοτεινό και υψώνεται καθώς ο Λάζαρος ανασταίνεται. Το φως της λογικής που παρατηρεί το θάνατο κόντρα στο σκοτάδι του μυστηρίου της Ανάστασης. Το φως της ζωής κόντρα στο σκοτάδι του θανάτου. Στο υφαντό του κόσμου όλα συνυπάρχουν και όλα συγκρούονται, δημιουργούν και καταστρέφουν, γεννιούνται και πεθαίνουν.
Προσδοκώ και αναζητώ την ανάσταση, όχι με το κυριολεκτικό-θρησκευτικό της περιεχόμενο αλλά σαν υπενθύμιση ότι δεν είμαστε απλώς σάρκα και αίμα ικανοποιώντας τα ένστικτα μας και ειδικά αυτό της επιβίωσης, αλλά ότι έχουμε ψυχή, ιδέες, συναισθήματα και παλεύουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να κερδίσουμε τον θάνατο, μέσα από λόγια και έργα.
Προσπαθούμε για τις δικές μας μικρές μας «αναστάσεις» κερδίζοντας τη φθορά του χρόνου και της ζωής. Το Πάσχα για τον καθέναν έχει διαφορετική σημασία. Για άλλους θρησκευτική, άλλους εθιμοτυπική και άλλους αδιάφορη. Το Πάσχα για μένα είναι η εικόνα των γιαγιάδων μου, οι ώρες που πέρασα μαζί τους, η ανθισμένη Ρούμελη. Την ώρα που τα γράφω αυτά ακούω ένα όμορφο τραγούδι από την Σάρα Μπράιτμαν με τίτλο “angel”. Αξίζει θαρρώ ένα πεντάλεπτο από τον χρόνο σας. Σε τελική ανάλυση, όλοι είμαστε ή υπήρξαμε άγγελοι, έστω και έκπτωτοι. Να είστε καλά και να προσέχετε.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
