Νικόλας Άσιμος… μια ιδιαίτερη προσωπικότητα

του Λουκά Αναγνωστόπουλου

Ο Νικόλας Άσιμος είναι ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου και καλλιτέχνη. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1949, για να αυτοκτονήσει το 1988.

Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία ημών, εννοούσε και επιδίωξε να βρει την ομορφιά και την ανθρωπιά.

Προφανώς όταν ένας ταλαντούχος, ευφυέστατος άνθρωπος δεν κάνει πίσω σε αυτόν τον σκοπό, θα μπει στο περιθώριο. Είναι επικίνδυνος.

Η μοναχική πορεία τον οδήγησε στο τέλος στην τρέλα. Δεν άντεξε τον κόσμο και τον εαυτό του. Είδα πολλούς ανθρώπους να προσπαθούν να τον φέρουν στα μέτρα τους και να επιλέγουν τα κομμάτια που τους βολεύουν.

Σήμερα το έργο του Άσιμου ακροβατεί ανάμεσα στην αναγνώριση και στη “μόδα”. Όχι τυχαία το ίδιο συμβαίνει με τα έργα των άλλων δυο της “Αγίας Τριάδας των Εξαρχείων”, της Γώγου και του Σιδηρόπουλου.

Δοκίμασαν και οι τρεις κάποια στιγμή να ενταχθούν ή έστω να συμβιβαστούν με το σύστημα, το οποίο με τη σειρά του προσπάθησε να τους καλουπώσει.

Κανείς από τις δυο μεριές δεν πίστεψε στο εγχείρημα. Τελικά έμειναν ανένταχτοι, ελεύθεροι και πληρώσαν με μοναξιά την οικειοθελή αποχώρησή τους από τον μεταπολιτευτικό πλαστό παράδεισο.

Εν κατακλείδι, αυτό που κρατάω και τιμώ στον Άσιμο είναι η τίμια προσπάθεια να παραμείνει γνήσιος άνθρωπος και καλλιτέχνης.

Το ότι ήταν εξαρχής καταδικασμένη, απλά ενισχύει τον σεβασμό μου σε μια ελεύθερη, κατ’ ουσία και όχι κατά δήλωση, ψυχή.