Το “ανδριλίκι” δεν είναι να σε φοβάται η γυναίκα αλλά να σε θαυμάζει…

του Λουκά Αναγνωστόπουλου

Κάθε φορά που μαθαίνω για μια γυναικτονία, γεμίζω ντροπές.

Από τη μια γιατί ένας ψυχοπαθής ρεζίλης φέρει τα ίδια ανατομικά χαρακτηριστικά με μένα και από την άλλη γιατί ό,τι και αν γράψω είναι από θέση ισχύος.

Δεν με έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά, δεν με κακοποίησαν σύντροφοι μου λεκτικά ή σωματικά, δεν ένιωσα φόβο στον δρόμο ή σε μέσα από την παρουσία μιας γυναίκας. Μεγάλωσα σε μια πατριαρχική επαρχιακή πόλη και όσο περνάνε τα χρόνια διαπιστώνω με θλίψη και ενοχή πόσο λάθος μηνύματα παίρναμε για τον ρόλο της γυναίκας.

Είμαστε στο 2021 και εξακολουθεί η πραγματική επαγγελματική και κοινωνική ισοτιμία της γυναίκας να είναι ζητούμενο. Η απαλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από τον υπόγειο μισογυνισμό και τα πατριαρχικά στερεότυπα είναι βασικός στόχος αν θέλουμε πραγματικά να προοδεύσουμε.

Δυστυχώς, δεν θα είναι εύκολη η μάχη. Πρέπει αρχικά να υπερβούμε ως άνδρες κατάλοιπα και διδαχές αναχρονιστικές σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Έπειτα να εκπαιδεύσουμε τους γιους μας ότι “μαγκιά” δεν είναι να θεωρείς την γυναίκα ιδιοκτησία, “υπό” ή δοχείο ανακούφισης και τόνωσης ματαιοδοξίας.

Τα θεσμικά και πολιτειακά μέτρα δεν χωρούν να αναλυθούν εδώ.

Υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί.

Μια καλή αρχή είναι να ακούσουμε τις γυναίκες.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ή ανοχή στην γυναικτονία.

ΥΓ: Το “ανδριλίκι” δεν είναι να σε φοβάται η γυναίκα αλλά να σε θαυμάζει.