Η ΠΑΙΔΕΙΑ – μας…ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΕΤΑΙ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Υπήρξαν κάποια «μαύρα» χρόνια για την Παιδεία μας, τότε που τα παιδιά μάθαιναν γράμματα, ή κατά τον ποιητή «κολυβογράμματα», σε μικρές ή μεγαλύτερες αίθουσες, ασφυκτικά γεμάτες (όσο και παγωμένες) από πλήθος μαθητών που συνωστίζονταν ελλείψει διδακτικού προσωπικού, σχολικών κτιρίων και άλλων τινών.

Κάποια στιγμή, το ελληνικό κράτος, προσπάθησε να διαφοροποιήσει αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση, δημιούργησε σύγχρονα σχολικά κτήρια, προσέλαβε και κάποιους επί πλέον δασκάλους και καθηγητές, αποδέχθηκε το γεγονός πως οι εκπαιδευόμενοι δεν πρέπει να συνωστίζονται, για να μπορούν να αποκτούν τις γνώσεις που χρειάζονταν. Ως εκεί, καλά παρά τις διάφορες έως πολλές ελλείψεις που παρατηρούνταν, όπως κάποια εναπομείναντα παλαιά και ετοιμόρροπα κτήρια, ή σύγχρονα αλλά παραμελημένα, συνεχιζόμενη έλλειψη εκπαιδευτικών και φυσικά τις ανατρεπτικές και επιβληθείσες αλλαγές στην ελληνική γλώσσα, αυτήν την ιερή των προγόνων μας και πατεράδων μας.

Διαβάζω πως το Υπουργείο Παιδείας, σήμερα, αναθεωρεί κάποιους κανόνες λειτουργίας, τους οποίους το ίδιο είχε θεσπίσει και επιστρέφει στον παλιό κακό καρό με σύμπτυξη σχολικών τμημάτων χωρητικότητας έως και τριάντα περίπου σπουδαστών και την στιγμή μάλιστα κατά την οποία το ίδιο, εξορκίζει την πανδημία του COVID19, επιβάλλοντας αυστηρούς κανόνες περί τήρησης αποστάσεων, χρήση μάσκας, επίδειξη επισήμων στοιχείων από διαγνωστικά κέντρα, φαρμακεία, ή και τις ίδιες τις σχολικές μονάδες, για να εισέρχονται οι εκπαιδευόμενοι στις αίθουσες διδασκαλίας.

Η μεταρρύθμιση αυτή επιχειρείται καθ’ ην στιγμήν υπάρχουν, σε όλη τη χώρα, έξι χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, τα οποία αδυνατεί ή δεν σκέπτεται να καλύψει το κράτος, καταφεύγοντας στην ευκολότερη αυτή λύση, της συρρίκνωσης των σχολικών τμημάτων. Εν κατακλείδι, ηλίου φαεινότερον είναι πως αυτή, η νέα προοπτική λειτουργίας των εκπαιδευτικών μας δομών, μάλλον θα έχει επιπτώσεις στην εξέλιξη της μάθησης των φοιτούντων.