ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ξημέρωσαν Χριστούγεννα και εφέτος, με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια τους, περιχαρακωμένο στους φόβους του, θρηνώντας τους νεκρούς τους, εμφορούμενο έμπλεης ανησυχίας για το «αύριο», απογοητευμένο, απελπισμένο, εξουδετερωμένο.

Στα πολλά χρόνια που πέρασαν και πέρασα κι εγώ σε ετούτη τη ζωή, ποτέ δεν είχε πάει ο νους μου στην σκέψη να έγραφα κάποτε με αυτόν τον τρόπο, σε αυτό το ύφος, ένα τόσο απαισιόδοξο κείμενο, περιγράφοντας την μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης και του κόσμου, με τέτοια καταθλιπτικά λόγια.

Όμως, η αλήθεια είναι αλήθεια και καταγράφεται με αδρά χρώματα γιατί ασφυκτιά στην σιωπή. Πάνε δύο χρόνια τώρα που η πανδημία του τρόμου και του αφανισμού πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και κλέβει ασύστολα και ανελέητα τις ζωές μας, τις ζωές των αγαπημένων μας, των γονιών μας, των παιδιών μας, των συντρόφων μας.

Εν πλήρη εξελίξει της παγκόσμιας Επιστήμης, ακόμη δεν έχουμε επισημάνει από πού ακριβώς προέρχεται, γιατί είναι και εξελίσσεται τόσο επιθετική και θανατηφόρα, που σχεδόν καμία προοπτική δεν φαίνεται να την αναχαιτίζει. Δίπλα σε αυτήν λαίλαπα, μία δεύτερη κακή συγκυρία με την παγκόσμια οικονομία να κατρακυλά και το κόστος ζωής να αυξάνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, έτσι που όλες οι χώρες να γονατίζουν μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν, και οι πολίτες να υποχρεώνονται να καταβάλουν τα εκεχειρία, αδυνατούντες ωστόσο, παρ’ όλη την καλή τους θέληση και την υποχρέωσή τους να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, να αδυνατούν.

Αυτά τα Χριστούγεννα, λοιπόν, μας βρήκαν ανίσχυρους ακόμη και να προσπαθήσουμε να χαμογελάσουμε, ακόμη και να τα καλωσορίσουμε όπως πάντα με δυνατή φωνή τραγουδώντας το «Στη γωνιά μας κόκκινο, το αναμμένο τζάκι», αφού οι ακραίες συνθήκες που μας περιζώνουν δεν μας το επιτρέπουν.

Μόνο μία σπίθα ελπίδας απομένει στην πυροστιά της ψυχής μας, τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρουν σε καλύτερη κατάσταση, με την Επιστήμη να έχει κάνει επιτέλους το θαύμα της και την ανάνηψη της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο.