ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΚΥΣΙ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Οι «θρησκόληπτοι» μπορεί να τα χαρακτηρίζουν ως «σημάδια», τα οποία πέμπει η Θεία Δύναμις, είτε για να μας συνετίσει, είτε για να μας προειδοποιήσει για «κακά», τα οποία θα μας συμβούν, και μόνο γι’  αυτά, καθώς τα «καλά» για τον Άνθρωπο είναι κομμάτι σπάνια.

Τελευταία, μάλιστα, καθώς μύρια-όσα κακά έχουν επιπέσει των κεφαλών ημών και αναμενομένων και άλλων πολλών και χειροτέρων, έχουν αναδυθεί από τα σεντούκια, όλες οι «γραφές» και όλες οι «προφητείες», και από στόμα σε στόμα, ή σε πλείστα όσα έντυπα, αναμοχλεύουν και σχολιάζουν με ιδιαίτερα ζοφερό τρόπο, το εγγύς μέλλον της Ανθρωπότητας, το οποίο περιγράφεται ως απόλυτα σκοτεινό και τραγικό.

Χωρίς αστεία όμως, είναι γεγονός μέγα, το ότι αντιμετωπίζουμε καθημερινά, γεγονότα, τα οποία μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν πράγματι, αυτές οι προφητείες  και αυτά τα «σημάδια», έχουν τω όντι να κάνουν με όσα τόσο καταλυτικά μάς απασχολούν τα τελευταία χρόνια, όπου παρατηρούμε και αισθανόμαστε στο ίδιο το πετσί μας, τον όλεθρο, ο οποίος επικρατεί γύρω μας, και ο οποίος, ίσως με μαθηματική ακρίβεια, μας οδηγεί στην τελική απώλεια.

Προχθές, σε παραλία της Εύβοιας, εξεβράσθησαν πολλές εικόνες της Παναγίας και Αγίων, προερχόμενες άγνωστον από πού, και φυσικά δεν έγινε γνωστό πως καταποντίστηκε στην θάλασσα κάποια εκκλησία, ή πως τις μετέφερε κάποιο πλοίο, το οποίο ναυάγησε. Να έκαναν πάλι κάποια φάρσα; Μήπως πράγματι ήταν κάποιο «σημάδι», όπως όταν χωρίς παρεμβάσεις ανθρωπίνης χειρός, ιδρώνουν, δακρύζουν και αιμορραγούν κάποιες εικόνες;

Αρκετές παλιές ιστορίες, μας διηγούνται  για τα τέλη κάποιων παρωχημένων εποχών και κάποιων διαλυμένων πολιτισμών, όταν τα ήθη των ανθρώπων μολύνθηκαν και η μόλυνση αυτή επέδρασε στον τρόπο του φέρεσθαι και του ζην, οπότε η αποστολή και δοκιμασίας και ανάνηψης του Ανθρώπου είχε αποτύχει, -κάτι, το οποίο φαίνεται να συμβαίνει και τώρα. Λέτε;

Πάντως, δεν θα παραλείψω να επισημάνω, ότι σε μία Έκθεση Ζωγραφικής στο Ίδρυμα Ωνάση, εκτίθεται κατ’ αυτάς  ένας πίνακας φιλοτεχνώντας την Παναγία να απεικονίζεται με έντονα βαμμένα χείλη, -μορφή καθόλου θεία και σεπτή-, και το Θείον Βρέφος να ακολουθεί ως καρικατούρα. ‘Όμως η αποδοχή και ο σεβασμός, έχουν πλέον εκλείψει από όλες τις Θρησκείες, σε όλα τα έθνη. Σημεία των καιρών, θα πείτε.

Αλλά, γιατί να μην αποδεχόμαστε και τα «σημάδια» των καιρών;