ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, και αφού ΗΠΑ και ΕΣΣΔ «τα βρήκαν» στα σημεία, και διαμέλισαν την Ευρώπη χωρίζοντάς-την σε δύο στρατόπεδα, το Ανατολικό και το Δυτικό Μπλοκ, με διχοτομημένη και την Γερμανία με ένα «τείχος αίσχους» όπως ονομάστηκε αργότερα, και επαληθευομένου του ρητού «Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», επιδόθηκαν σε έναν αδυσώπητο αγώνα υπερίσχυσης, με στόχο ποιά από τις δυο θα αποκτήσει και θα διαθέτει, στο οπλοστάσιό της, τα περισσότερα πυρηνικά όπλα. Η περίοδος αυτή ονομάστηκε «ψυχρός πόλεμος» και κατά την διάρκεια του, η Ανθρωπότητα πέρασε ουκ ολίγους φόβους.

Αναμιμνήσκομαι των γεγονότων, καθώς και σήμερα ο ανταγωνισμός των δύο αυτών μερών, βρίσκεται και πάλι σε δράση και ένας Τρίτος Παγκόσμιος, και δη πυρηνικός πόλεμος, μας απειλεί.

Όπως και κατά τον αγώνα κατάκτησης του Διαστήματος, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, ανταγωνίζονταν μετά μανίας, η μία την άλλη, έτσι και επί των πυρηνικών, και αφορμής δοθείσης από τον όλεθρο, τον οποίον είχε προκαλέσει η ατομική βόμβα στην Χιροσίμα και τα πέριξ, πεπεισμένοι γαρ ότι με μία και μόνη κίνηση ανάφλεξης ενός πυρηνικού όπλου, καταστρέφουν ο ένας τον άλλον, και επικρατεί ο «εις», -ακόμη και όταν η υποτιθέμενη συμφωνία «ειρήνης» επήλθε, για να σταματήσει η «διάσταση» μεταξύ τους-, δεν έπαψαν να πειραματίζονται και να εφευρίσκουν όλο και πιο «σύγχρονα», -όπως οι ίδιοι τα αποκαλούν-, εξοντωτικά όπλα και δη πυρηνικού ολέθρου.

Για να κατανοήσουμε δε, την τραγικότητα του πράγματος, θα μπορούσαμε και μόνο να αναφερθούμε στην πρώτη πυρηνική δοκιμή, η οποία έγινε από τις ΗΠΑ, το 1946, στο μικρό νησάκι Μπικίνι του Ειρηνικού Ωκεανού, με ισχύ χιλίων φορών μεγαλύτερη, αυτής, την οποία είχε η ατομική βόμβα στην Χιροσίμα.

Τα ποσοστά ραδιενέργειας ανέβηκαν σε αναρίθμητα ύψη και μόλυναν τα πάντα στην ατμόσφαιρα, αλλά και στο έδαφος, και υποθαλάσσια.  Οι δοκιμές, δε, δεν σταμάτησαν στην μία, αλλά μέχρι και το 1958 ακολούθησαν άλλες είκοσι τρεις, με βελτιωμένα σε ισχύ πυρηνικά. Όταν το 1970, ήτοι δώδεκα χρόνια μετά και την τελευταία δοκιμή, κάποιοι από τους παλιούς 167 κατοίκους του νησιού επέστρεψαν, προσβλήθηκαν από τα κατάλοιπα της ραδιενέργειας και το νησάκι εκκενώθηκε εκ νέου και παραμένει ακατοίκητο, ενώ οι ΗΠΑ συμφώνησαν να καταβάλλουν στους απογόνους των κατοίκων του, το ποσό των 125 εκατομμυρίων δολαρίων ως αποζημίωση για ζημιές που προκλήθηκαν από το πρόγραμμα πυρηνικών δοκιμών και τον εκτοπισμό των προγόνων τους.

Μπορούμε να φανταστούμε, λοιπόν, τι μέλλει συμβείν, για τον Άνθρωπο της εποχής μας, εάν και εφ’ όσον ξεσπάσει ένας πυρηνικός πόλεμος στις ημέρες μας, όπου η ανθρώπινη αξία απαξιώνεται εντελώς, ενώπιον των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων.