Το μονοπάτι τούτο της Ζωής

Συχνά για ορισμένους ανθρώπους το μονοπάτι τούτο – της Ζωής- είναι συνέχεια ..παγωμένο ..!!!

Μερικές φορές δεν υπάρχει μήτε φως , μήτε ίχνος ζεστασιάς και στο ξεκίνημα του ,ακόμα ..

Πορεύονται -λοιπόν στην ευθεία ,κοιτώντας πάντα ίσια μπροστά ..

Οι σειρήνες της Ζωής ,δεξά -ζερβά τους κολαφίζουν ..

Τ’ αυτιά , κλεισμένα ερμητικά ,ακούν μόνο στο κάλεσμα — καθήκον !

Η ξύλινη ανάσα του βοριά ..το ποικιλόμορφο κλάμα του αγέρα πάνω στις στέγες του Κόσμου είναι το τραγούδι που ακούν .. τόσα χρόνια σ΄ αυτή την ευθεία…

Το τραγούδι που γνωριζουν μα που πάντα το ακούν μόνοι τους ..!

Είναι κείνες οι μοναχικές ψυχές που φορώντας αμπέχωνο τη στωικότητα .. ολόκληρη τη φορεσιά της χοικής υπομονής ..η την απέλπιδα αποδοχή της ύπαρξης τους – ταμένοι σε μιά Μοίρα παράλογη και δύστροπη -…. προχωρούν..!!!

Οξύμωρα μεσ ΄τις αποθήκες της ψυχής τους συγκεντρώνεται όλος ο πλόυτος των αισθημάτων..

Η ζεστασιά και η γλυκύτητα τού μέσα τους κόσμου , επωάζει και εκκολάπτει τους ευγενέστερους νεοσσούς .. της κατανόησης , της φιλικότητας , της προσφοράς γιά τούς άλλους ..

Της αυτογνωσίας , της δημιουργίας , της αξιολόγησης ταπεινών πραγμάτων..μιας παιδικότητας και ενός γέλιου που εστιάζεται στην αξία της στιγμής ..στην αξία της ίδιας της Ζωής ………έστω και ‘παγωμένης’………!!!

Πράγματα ,που εκείνοι δεν γεύτηκαν και όμως απλόχερα ..κιμπάρικα μοιράζουν ολόγυρα τους…..

Γι αυτά τα- ορισμένα – χαμοπούλια μιλώ και σ΄ αυτά στέλνω το θαυμασμό και τη σκέψη μου ,, τούτη τη παγωμένη βραδυά ..

Τώρα που προσπαθώ και γω να ερμηνεύσω του Βοριά τα απόηχα ,μελαγχολικά ψιθυρίσματα…

Ταρσώ