της Υβόνης Αραβανή
Δημοτική Σύμβουλος Σαλαμίνας
Τα λύματα ακόμη ρέουν στους δρόμους της Σαλαμίνας, από τον Οκτώβριο του 2022, από την πυρκαγιά του αντλιοστασίου και της καταστροφής του, το οποίο μετά από 10 μήνες ΜΗ σύμβασης για συντήρηση, με την ανάδοχο εταιρεία, όπως προειδοποιούσε και ο αρμόδιος υπάλληλος του δήμου, ότι ήταν απαραίτητη, ενώ ταυτόχρονα απουσιάζει κάθε κονδύλι επισκευής του, από τον προϋπολογισμό του 2023.
Ο δήμαρχος, γνωρίζουμε καλά πλέον, ότι δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν μιλάει αλλά και δεν μυρίζει.
“Έκαστος εφ’ ω εχάθη”, όπως έγραψε και ο ποιητής, αφού κανείς, από την διοίκηση Παναγόπουλου, δεν αισθάνεται ότι “ετάχθη” κάπου και για κάτι.
Η ηχηρή σιωπή των αντιδημάρχων, ημέτερων, προσκείμενων, παπαγάλων κλπ , σε ότι αφορά τα λύματα και όχι μόνο, ακυρώνουν ακόμα και τις αισθήσεις τους… δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μυρίζω…
Εγκλήματα, στα οποία συμπράττουν δια της σιωπής τους.
Τελικά, η σιωπή είναι χρυσός ή συνενοχή στο Ν.Η.Σ.Ι. ;
Συνήθως οι άνθρωποι σωπαίνουν επειδή φοβούνται, άλλοι επειδή τους συμφέρει, άλλοι επειδή δεν έχουν μάθει να μιλούν και άλλοι επειδή δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη αυτών που θα πουν.
Η σιωπή όμως, δεν είναι για όλες τις περιστάσεις. Πρέπει να κρίνεις σωστά πότε πρέπει να τη χρησιμοποιείς και πότε όχι. Λένε πως “η σιωπή είναι ανόητη αν είσαι σοφός και σοφή αν είσαι ανόητος” .
Έχουν όμως οι ανόητοι αυτογνωσία ώστε να σιωπούν;
Η υπεράσπιση του δικαίου για το κοινό καλό, απαιτεί επίπεδα ηθικής, δέσμευσης και αντοχής, που δυστυχώς δεν έχουν μερικοί.
Τα λύματα που επιδιώκουν να κρύψουν κάποιοι, κρύβοντας έτσι το πραγματικό πολιτικό πρόσωπο και το έργο της Δημοτικής Αρχής.
Όλοι όσοι αισθάνονται στο στοιχείο τους, χωμένοι μέχρι τον λαιμό στα λύματα και έχουν συνδέσει το όποιο μέλλον τους με αυτά.
Η περίπτωση βέβαια που ένας αιρετός, φαίνεται ότι αντί να ωφελεί και να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο το βλάπτει, είτε με πράξεις, είτε με την σιωπή, γεννά ερωτηματικά.
Ποιόν υπηρετείτε τελικά;
Τον δημότη ή τον δήμαρχο;
Η ένοχη σιωπή του συνόλου των δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφίας, που δεν τολμούν να “δουν” και να “μυρίσουν” τα λύματα, σιωπηρά νομιμοποιούν συμπεριφορές, οι οποίες είναι κατά του κοινού καλού, για το οποίον έδωσαν όρκο, ότι θα υπηρετούν. Πρέπει να γνωρίζουν, ότι είναι συνυπεύθυνοι και υπόλογοι για ότι ακολουθήσει με την ανοχή και προπαντός με τη σιωπή τους.
Η συνείδηση που επιβάλλεται να έχει ένας αιρετός, μάλλον είναι πολύ ελαστική, ευάλωτη και ευμετάβλητη για κάποιους. Επηρεάζεται απίστευτα, από το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης.
Τελικά, επειδή οι συμπεριφορές επιστρέφονται, είναι βέβαιο ότι οι δημότες μπορεί να μη μιλούν αλλά είναι σίγουρο ότι ακούν, βλέπουν και… κυρίως μυρίζουν.
Αλλά, είπαμε έκαστος εφ’ ω ετάχθη…
