“Οι κάλες”

Η υπέροχη θέα τους, μου βγάζει – ακόμη – κάτι αγνό..πλατωνικό…

Μού θυμίζει μιά αυλή των παιδικών μου χρόνων …

Γεμάτη κάλες ,ολόλευκες και γύρω -γύρω να τρέχουν νερά .κάτι σα ρυάκι ..σα μικρό ποταμάκι…

ΤΙς μέρες της Μεγαλοβδομάδας η κυρά Μαρουσώ , μόνο ‘σεκιουριτάδες δεν κινητοποιούσε–δεν υπήρχαν άλλωστε, τότε — για να τις περιφρουρίσει απ΄τις τυχόν ατασθαλίες μας.

Πως θα τις πήγαινε με σπασμένο το μίσχο στο παπά για το στολισμό του Επιτάφιου !

Κάθε χρόνο έπαιρνε την ευλογία .. Εκεί συνηθίζαμε να παίζουμε κορίτσια και αγόρια , μα άμα τα πειράγματα γινόντουσαν πιεστικά, τρέχαμε χαχανίζοντας να ξεφύγουμε και να τους κρυφτούμε ανάμεσα στις κάλες και στ’ άλλα τα λουλούδια..

Καί έτσι μέσα απ την απαγόρευση , το δέος του Πάσχαπ, το ανέμελο παιχνίδι μας βρήκε η εφηβεία ..

Τα αγόρια αποτραβηγμένα στα δικά τους ,πλέον- μυστικά , σοβάρεψαν ..

Οι ματιές , κλεφτές -ένθεν και ένθεν κοκκίνιζαν τα μάγουλα μας και το πρώτο χελιδονάκι τού Ερωτα πετάριζε στο στήθος… Αγνά χρόνια , άδολα , πλατωνικά …..

Κάτι, που πλεον δεν υφίσταται …

Και το χειρότερο … Θεωρείται ..γραφικότητα !

Αλήθεια… Τί χάνουν αυτοί, που σκέπτονται καί νοιώθουν, έτσι..!

ταρσώ.