του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Αν τύχαινε να ζούμε στον Μεσαίωνα και αρρωσταίναμε, ου και αλίμονο αν χρειαζόμασταν γιατρό! Θα πεθαίναμε, «άμα τη όψει», όπως λέγαμε όταν ακόμη μιλούσαμε την ελληνική γλώσσα.
Αυτό δε, θα γινόταν γιατί θα βλέπαμε μία κατάμαυρη σκιά να σκύβει επάνω μας προσπαθώντας να μας εξετάσει και να κάνει διάγνωση, παραπέμποντας την σκέψη μας σε άλλα «τρέχοντα».
Φορούσαν μαύρα ρούχα οι γιατροί της εποχής, ένεκα του ότι ήσαν ρούχα περιωπής, τα οποία ταίριαζαν στο επάγγελμά τους, αλλά και γιατί το μαύρο χρώμα κατά τους καιρούς εκείνους, συμβόλιζε την νηφαλιότητα και την ηρεμία. Ύστερα «κρατούσε» και τις κηλίδες από αίμα.
Μόνο κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, οι γιατροί κατάλαβαν ότι μόνο φόβο και απόγνωση προκαλούσε η ένδυσή τους στους ασθενείς τους, ενίοτε δε και τους «έστελνε» μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι, αποφάσισαν να υιοθετήσουν το λευκό χρώμα, το οποίο προσέφερε στην θέα του αισιοδοξία και ελπίδες. Αλλά υπήρχε και μία συμβολική έννοια στην καθιέρωση του λευκού, ότι δηλαδή είναι τίμιοι, έμπιστοι και καθαροί.
Το θέμα όμως που προκύπτει, είναι το κατά πόσον το χρώμα αυτό επέτυχε να διαμορφώσει στα επιδεικνυόμενα τους γιατρούς, ώστε να τους έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη οι ασθενείς, και κατά πόσον, ακόμη και όταν το επιτυγχάνουν, έχουν την δυνατότητα να πείσουν τους υποφέροντες πως όλα θα πάνε γι’ αυτούς καλά, ασχέτως χρώματος ενδυμασίας.
Ας το γνωρίζουμε, λοιπόν, κι αυτό, τουλάχιστον μέχρι να εκλείψουν οι γιατροί με όψη Ανθρώπου και αντικατασταθούν από τα περιβόητα «ρομπότς», τα οποία όποιου χρώματος εσθήτα και αν φοράνε, καθώς διαπιστώνεται πως τα τα λάθη τους θα είναι μέγιστα και άλλωστε «το ρούχο δεν κάνει τον γιατρό», κατά την ελληνική θυμοσοφία.
