του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Στην χώρα μας, οι ηθοποιοί είναι οι πλέον αδικημένοι. Από «φήμη» έως και κρατική μέριμνα.
Ακόμη μέχρι σήμερα, επικρατεί η άποψη, -έστω και αποδυναμωμένη-, ότι οι ηθοποιοί είναι άνθρωποι με βίτσια, χωρίς δισταγμούς, και άλλα τέτοια, τα οποία ξεκίνησαν βασικά να διαδίδονται από τον καιρό των πρώτων χριστιανικών χρόνων, όταν η Εκκλησία έστελνε στο πυρ το εξώτερον τους ηθοποιούς και τους μίμους, πλην όμως ευλογούσε την στέψη της κατόπιν Αυγούστας Θεοδώρας, ως εκλεκτής του Αυτοκράτορα και σε προέκταση, του Θεού.
Στην σύγχρονη Ελλάδα, οι ηθοποιοί, αντιμετωπίζουν και το φάσμα της φτώχιας, καθώς το επάγγελμά τους είναι εργασιακά επισφαλές και οι περισσότεροι δεν κατορθώνουν να συμπληρώσουν τα ανάλογα ένσημα και να συνταξιοδοτηθούν αξιοπρεπώς.
Η κατάσταση αυτή, ανάγκασε κάποια στιγμή, πριν αρκετά χρόνια, την γνωστή και διακεκριμένη ηθοποιό Άννα Φόνσου, να ξεκινήσει μία εκστρατεία και να επιτύχει τέλος την δημιουργία ενός «Σπιτιού του Ηθοποιού», όπου αναξιοπαθούντες ηθοποιοί βρίσκουν παρηγοριά, ένα κρεβάτι και ένα πιάτο φαΐ, ώστε να νιώθουν τόσο αξιοπρεπείς, όσο τους αρνείται η ελεημοσύνη, -και όποτε αυτή υπάρχει-, του Κράτους.
Στο σπίτι αυτό του ηθοποιού, η επίσης διακεκριμένη ηθοποιός μας Νόνικα Γαληνέα, η οποία έφυγε προχθές από την ζωή, κληροδότησε ένα μεγάλο μέρος της προσωπικής περιουσίας της.
Ευχάριστο, φιλάνθρωπο, αισιόδοξο το γεγονός, και το συμπέρασμα για μία ακόμη φορά καταδεικνύει ότι οι Άνθρωποι, συχνά αντικαθιστούν το Κράτος στις ελλείψεις του και κυρίως όταν πρόκειται για πρόνοια.
