ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Σαν να μην μας έφταναν οι ατομικές και μαζικές δολοφονίες, να τώρα, εσχάτως, όπου μας προέκυψε και νέο κύμα αφαίρεσης ζωών, -την φορά αυτή όμως από το ίδιο μας το χέρι.

Πόλεμοι, σεισμοί, λιμοί, λοιμοί, ναυάγια, αεροπορικά δυστυχήματα, αυτοκινητιστικά και σιδηροδρομικά, ερωτικές αντιζηλίες, επιχειρηματικές αντεκδικήσεις, δολοφονίες για προσωπικούς λογαριασμούς, για ερωτικές απογοητεύσεις, για προσβολές ηθών, για χρέη, για «βεντέτες» που καλά κρατούν, ψυχολογικά αίτια, και άλλα πολλά, αιώνες τώρα σε πρώτη διάταξη.

Αυτοκτονίες είχαμε πάντα και απανταχού του πλανήτη, τώρα τελευταία όμως, παράγινε το κακό. Σε όλο τον κόσμο. Σε λίγο, θα αποτελεί καθημερινότητα, με την ταχύτητα, την οποία εξελίσσεται το εν λόγω φαινόμενο.

Πώς όμως προέκυψε αυτή, η –θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε-, επιδημία σε παγκόσμια κλίμακα; 

Αλλιώς είχαν τα πράγματα πριν λίγα χρόνια ακόμη, και αλλιώς βαίνουν και αλλάζουν καθημερινά τώρα, με την πρόοδο της ανθρώπινης υπόστασης, η οποία απαιτεί περισσότερος και «αποδοτικότερους» πολέμους, για εδάφη, για πλούτη, για επικυριαρχία.

Οι πόλεμοι, αναμφισβήτητα, σέρνουν πίσω τους μύρια-όσα προβλήματα, και ανάμεσα σε αυτά, την πρωτοκαθεδρία κερδίζει ο πληθωρισμός, ο οποίος με την σειρά του φέρνει φτώχεια και δυστυχία.

Τα έξοδα πολέμου και οι επιπτώσεις του σε παραγωγές τροφίμων, πρώτων υλών και υπερ-άνοδο τιμών, γονατίζει τα κράτη και επέρχεται η αδυναμία της συντήρησης, κάτι, το οποίο, δυστυχώς, συμβαίνει στις ημέρες μας.

Οι τελικές επιπτώσεις βαρύνουν τους πολίτες κάθε χώρας, οι οποίοι, απελπισμένοι, μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν των υποχρεώσεών, καθώς και ως προς το κόστος ζωής τους και επιβίωσης, καταφεύγουν στην αυτοκτονία.

Μία υπόθεση κάνω, φυσικά, και επιχειρώ ένα συνειρμό, ο οποίος μπορεί και να μην είναι σωστός.

Αναρωτιέμαι, όπως όλοι μας, αυτόν τον καιρό, γιατί τόσες πολλές, συνεχείς αυτοκτονίες παντού.

Ίσως υπάρχει κάποια ακριβής απάντηση.