ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Στην Ελλάδα, το συνηθίζουμε αυτό και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Οι τελευταίες δεκαετίες, μας εκπλήττουν όλο και πιο πολύ με την εγκληματικότητά τους τα όσο, όσο και με την σχετική ατιμωρησία των ενόχων, όποτε και αν βρεθούνε.

Οι ηθικοί κανόνες στην κοινωνία μας έχουν χαλαρώσει όσο ποτέ. Για κανέναν πλέον δεν είναι δύσκολο να σκοτώσει τον πατέρα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του, τους φίλους τους, την ερωμένη, την γυναίκα του, χωρίς όπως φαίνεται καμία τύψη ή μεταμέλεια και ακόμη δι’ ασήμαντον αφορμήν ή και χωρίς αυτήν.

Συχνά-πυκνά οι εγκληματίες δεν συλλαμβάνονται γιατί κατορθώνουν να ξεφύγουν. Η Αστυνομία μας, είναι εξασθενημένη, της λείπουν άτομα για να μπορούν να αξιοποιηθούν εντονότερα, ταχύτερα και αποτελεσματικά.

Όταν δε, οι ένοχοι φθάνουν ενώπιον των δικαστών, και ένεκα των όλο και χαλαρότερων νόμων, δικάζονται με ελαφρυντικά ως προβλέπονται και με συμψηφισμούς, ενώ η έκτιση της ποινής τους, με διάφορους τρόπους μπορεί να μειώνεται κατά πολύ.

Το άσχημο είναι πως εδώ και πολύ λίγα χρόνια, -αρκετά όμως για να τρομάξουμε προ του μεγίστου κινδύνου-, είναι η καταστροφική επιρροή των εγκληματιών και των παραδειγμάτων τους, μεταξύ των εφήβων, συχνά δε και επί παιδιών μικρότερης ηλικίας.

Προβλέπεται κάτι να αλλάξει, να μην φοβάσαι τον εγκληματία, ο οποίος έστω και από φόβο δεν θα υπάρχει πια;

Οι νομοθέτες μας, ενόψει και της ανασύνταξης του Συντάγματός μας, θα διαπιστώσουν πως με τα μέχρι σήμερα υφιστάμενα, το έγκλημα αντί να εξουθενώνεται, πολλαπλασιάζεται δυναμικά και καταλυτικά;