Η ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Θαυμαστής των μεγάλων κήπων της Γαλλίας και της Αγγλίας, όπως για παράδειγμα του Λουξεμβούργου, του Δάσους της Βουλώνης, του Χάϋδν Πάρκ, του Κόβεν Γκάρντεν και άλλων, πάντα είχα μία μικρή πικρία μέσα μου, γιατί και στην χώρα μας, να μην συμβαίνει το ίδιο.

Φυσικά, έχουμε και εμείς τους εθνικούς μας δρυμούς, οικτρά ανεκμεταλευτους, και την πλούσια δενδροφυΐα των βουνών μας, η οποία συνεχώς και αδιαλείπτως βάλλεται και καρβουνιάζει από τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.

Όσο δε για την Αθήνα, την  οποία πλείστοι όσοι υμνούν για το αρχαίο κάλλος της, μία πόλη κάπου έξι εκατομμυρίων ημεδαπών και αλλοδαπών κατοίκων, δεν διαθέτει παρά δύο και μόνο, σχετικά μεγάλους κήπους, αυτόν του Εθνικού Κήπου και εκείνον του Πεδίου του Άρεως, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν έρμαιο αδιαφορίας, τόπος ξηρασίας και άντρο παρανόμων συναντήσεων.

Βρίσκομαι αυτές τις ημέρες στην Ρουμανία, προσκεκλημένος σε τρία Διεθνή Συνέδρια, στον οποίων τα προγράμματα υπάρχουν και επισκέψεις σε άλλες πόλεις, και θαυμάζω την κάθε μία και όλες μαζί, γιατί μοιάζουν να είναι χτισμένες δίπλα στα δάση και μέσα σε αυτά.

Τα σπίτια χτίζονταν εδώ, ανάμεσα στα κενά των δασών και οι δρόμοι όλοι, στεφανώνονται από δέντρα, τα οποία σχηματίζουν αψίδες, επάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων. Σε όλα τα σταυροδρόμια, οι κύκλοι στη μέση της ασφάλτου, αλλά και όλες οι νησίδες, γεμάτες από πολύχρωμα λουλούδια και δέντρα. Έξω από κάθε σπίτι, κήποι με λουλούδια και στα παράθυρα και τις βεράντες, κρεμαστές γλάστρες με άνθη.

Θαρρείς, διαπερνώντας κάθε δρόμο, κάθε πόλη της Ρουμανίας, πως διαβαίνεις τον πρόναο ενός λουλουδιασμένου Παραδείσου.

Μέρος της Ρουμανίας, ανήκει στα Βαλκάνια. Η Ρουμανία, ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ίδιο και η Ελλάδα. Μεγάλη όμως η διαφορά στην αγάπη της Φύσης.