του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Είκοσι-πέντε ολόκληρες ημέρες σε μία ξένη χώρα, είναι πολύ λίγες για να την εκτιμήσεις σε βάθος, όμως, μπορείς να έχεις κάποια άποψη γι’ αυτήν.
Επιστροφή από την Ρουμανία και από τρία συνεχή Διεθνή Συνέδρια σε Ακαδημίες, Αρχιεπισκοπή και Πανεπιστήμια, σε τρεις πόλεις, το Βουκουρέστι, την Κωνστάντζα και την Κραϊόβα, η επαφή με τους ανθρώπους της, η ζωή γύρω σου και ο πολιτισμός των πόλεων, δίπλα σε αυτόν των κοινωνικοποιημένων κατοίκων της, σε γεμίζουν ευφορία και σε πείθουν πως οι ελπίδες για πόλεις, όπου ζουν σε αυτήν Άνθρωποι και μπορούν να ανανήψουν, ίσως και να μην είναι μάταιες.
Συγκρίνω τις ελληνικές πόλεις, τις οποίες ξέρω πολύ καλά και από πολύ παλιά, με τις τρεις που προανέφερα, αυτές που ξεπηδούν μέσα από τα δάση που τις αγκαλιάζουν και τις αξιοποιούν.
Φαντάζεστε πόλεις μέσα σε τεράστια πάρκα, σε μικρά δάση και σκεπασμένους με δέντρα κεντρικούς και απόκεντρους δρόμους, πεντακάθαρους, χωρίς γκράφιτι, με σπίτια και καταστήματα πλημμυρισμένα με γλάστρες και πολύχρωμα λουλούδια;
Μπορείτε να πιστέψετε πως υπάρχουν πόλις, εκεί, οι οποίες σέβονται την ιστορία και τον πολιτισμό τους, δεν γκρεμίζουν τα κτίρια του παρελθόντος, αυτά τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, τα θαύματα του κόσμου, για να τα αντικαταστήσουν με τερατώδη και αποκρουστικά κτίρια, που κρύβουν τον ουρανό, συνθλιβόμμενα το ένα επάνω στο άλλο;
Σκεφτείτε μόνο πως μπορεί και να υπάρχουν και βγείτε μια βόλτα στην πόη σας. Οπωσδήποτε θα καταθλιβείτε!
