ΖΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Μπορεί να έχουμε όλη την καλή διάθεση να παρουσιαστούμε στο διεθνές γίγνεσθαι ως μία χώρα προόδου και ευημερίας, παρά τις καλές προθέσεις μας, όμως, ουδόλως το καταφέρνουμε.

Καίτοι καθημερινώς ακούμε περί ανάνηψης και οι ξένοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι μας αναβαθμίζουν όποτε αυτοί θέλουν, στο εσωτερικό μας, τα πράγματα, όχι μόνο στα οικονομικά, αλλά και γενικότερο, φαίνεται να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Τελευταία είδηση, την οποία ακόμη και τα τηλεοπτικά κανάλια προβάλλουν με μελανά χρώματα, στον 21^ο αιώνα, μία χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να χρειάζεται πάνω από ένα χρόνο για να συνδεθεί σιδηροδρομικώς ξανά, στον άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, και όταν αυτό επιτευχθεί, μόνο μία γραμμή θα λειτουργήσει και για τις άλλες βλέπουμε.

Από την άλλη, υπολογίστε πόσες ημέρες έχουν περάσει από την καταστροφική πλημμύρα, η οποία έφερε στην επιφάνεια πάσα κακοτεχνία και προχειρότητα στην αντιμετώπιση του κινδύνου, και ακόμη οι πληγέντες διαμαρτύρονται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους από το Κράτος, ενώ ο κρατικός μηχανισμός υποστηρίζει πως κινήθηκε άμεσα και έλυσε κάθε πρόβλημα.

Όμως δεν είναι μόνο οι φυσικές καταστροφές, οι τιμωρίες του Θεού και η εκδίκηση της κλιματικής αλλαγής, είναι και οι δρόμοι μας, είναι και η ανεξέλεγκτη εισροή λαθραίων μεταναστών, είναι η νεανική παραβατικότητα, είναι η οδυνηρή εγκληματικότητα, είναι η έρπουσα ανηθικότητα, η εκμετάλλευση των αγαθών και ανήμπορων από τους επιτήδειους κλέφτες και ληστές, είναι η ακρίβεια, είναι η απαξίωση του ΕΣΥ, είναι η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία, η φτωχοποίηση και τόσα άλλα.

Είναι και αυτοί οι νέοι, και οι επιστήμονες μας που φεύγουν και ρίχνουν πέτρα πίσω τους.

Παραμένει όμως και η ελπίδα, να συμμαζέψουμε όλα τα κακά που μας ζώνουν και να ανανήψουμε, κάποια στιγμή, σαν χώρα.