ΜΑ ΠΩΣ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΗΣΥΧΟΙ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Οι πόλεμοι σε όλον τον κόσμο, τις τελευταίες δεκαετίες, ξεκινώντας από τον προηγούμενο αιώνα, γίνονται όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο σκληροί, όλο και πιο καταστροφικοί και θανατηφόροι.

Ο πόλεμος, ανάμεσα σε δύο λαούς, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Από γενέσεως κόσμου υπήρξε και ως εκ τούτου και οι Θεοί Πολέμου σε όλες τις ανθρώπινες φυλές της Γης.

Αυτό, όμως, το οποίο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, παραείναι φοβερό. 

Για γεωπολιτικά κυρίως συμφέροντα, ο κόσμος όλος επάνω σε αυτόν τον πλανήτη, γνώρισε πολύ καταστροφικούς και θανατηφόρους πολέμους.

Κράτη ολόκληρα έπαψαν κατά καιρούς να κοσμούν με την οριοθέτησή τους τον γεωγραφικό χάρτη του πλανήτη και δισεκατομμύρια άνθρωποι, πολεμιστέςς, ή αμέτοχοι πολίτες, έπαψαν να ζουν, δεχόμενοι τα πυρά του εχθρού.

Ίσως, τα διαμειβόμενα, οι εχθροπραξίες και οι καταστροφές μαζί με την τραγική απώλεια ζωών, να μπορούσαν να αποφευχθούν αν επικρατούσε η απλή λογική τής συνειδητοποίησης του εσαεί συμβαίνοντος γεγονότος, ότι, δηλαδή, στην ζωή «περαστικοί» είμαστε, έστω και αν κάποτε κάποιοι τύχει να πλησιάζουν και τα εκατό χρόνια βίου, αλλά και αυτοί, πολύ σπάνια παρουσιάζονται.

Ίσως, αν αυτή η στοιχειώδης λογική λειτουργούσε σε μία βάση συνεργασίας και σεβασμού των μεν προς τους δε, και είχε επιτευχθεί η συνεργασία μέσα από την σύμπνοια και την αλληλοκατανόηση, να είχε επιτευχθεί η ομόνοια, να μην μάστιζε τους λαούς ο πόλεμος, και όλοι μαζί να μοιραζόμασταν τα κοινά αγαθά, τα οποία μας προσφέρει ο τόσο λογικά και με μαθηματική ακρίβεια πλασμένος κόσμος, ο οποίος μας φιλοξενεί για λίγα χρόνια ζωής.

Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα της ανθρώπινης λογικής, και οι συρράξεις, και οι καταστροφές συνεχίζουν, και οι ανθρώπινες ζωές χάνονται και μάλιστα τόσο βάναυσα σε κάθε πόλεμο, μάλλον δεν θα πρέπει να κοιμόμαστε καθόλου ήσυχοι, καθώς ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε το τί μας ξημερώνει και ποιά βόμβα θα μπορούσε να μας πάρει από κάτω.