ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΕΛΕΟΥΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Όλο και περισσότερο σβήνουν στην αχλύ του χρόνου οι καλές ημέρες για τους Έλληνες. Η απόλυτη φτωχοποίηση βρίσκεται ante portas, αλλά μάλλον αυτό δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό, καθώς έχουμε μάθει να υπομένουμε.

Βαδίζοντες δε στον δρόμο των Ευρωεκλογών, για μία Ευρώπη εύρωστη και υπεύθυνη για την ευημερία των μελών και των κοινωνιών των μελών της, αντιλαμβανόμαστε ότι πλησιάζουμε ήδη στην Οδό του Ελέους, όπου ο Έλληνας πολίτης στέκει ενεός και αναρωτιέται αν θα μπορέσει να την διαβεί, ή θα σβήσει κατά το διάβα της.

Οι νέοι νόμοι, αναμφισβήτητα βαραίνουν το ήδη οικονομικό αδιέξοδο των πολιτών, οι οποίοι εδώ και καιρό δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ως προς το ζην.

Παρακολουθούμε, αλλά και βιώνουμε την ακρίβεια, αλλά και την ανέχεια του έλληνα πολίτη, ο οποίος όχι μόνο, κατά πλειοψηφία δυσκολεύεται να τα βγάλει εις πέρας, με χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, πληθωρισμό και σκληρή φορολογία, αλλά και με προοπτικές, να χαθεί εντελώς μέσα από τον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης, η οποία τον μαστίζει.

Αυτόν τον καιρό μάλιστα, νέες προοπτικές τον βαραίνουν, τον απελπίζουν και τον φέρνουν στο χείλος του αδιεξόδου.

Τελευταίο χτύπημα, είναι η απόφαση, της ακόμη και κατάσχεσης των περιουσιακών του στοιχείων, έως και των έως πενιχρών λογαρισμών τους στις Τράπεζες, αν οφείλει στο Δημόσιο περισσότερα από 500 ευρώ.

Τίθεται δε το ερώτημα, αν γίνεται κάποιοι να μην οφείλουν.  Όλοι αυτοί, οι οποίοι ζουν με βοηθήματα και συντάξεις από 300 έως 500 ευρώ, -όσο και το όριο οφειλής-, πώς θα μπορούν να ανταπεξέλθουν; Πώς θα μπορούν να μην οφείλουν στο Δημόσιο και όπου αλλού, όταν με αυτά τα χρήματα θα πρέπει να ανταπεξέλθουν των μηνιαίων δυσβάστακτων εξόδων επιβίωσης;

Τα απαραίτητα έξοδα διαβίωσης εκάστου πολίτη, δεν είναι το ενοίκιο, το ρεύμα, το νερό, τα δημοτικά τέλη, η θέρμανση (η οποία μάλλον έχει εκλείψει για πολλούς), τα έξοδα κίνησης, γιατί πώς αλλιώς θα πάνε στις δουλειές τους, πως θα πληρώσουν τα απαραίτητα έξοδα των παιδιών τους, συν τους διάφορους φόρους και τις διάφορες μισθολογικές κρατήσεις;

Και πώς θα στηθεί το τσουκάλι στο σπίτι;

Ποιός θα μπορούσε να επιβιώσει σήμερα, οπουδήποτε του κόσμου, με 300 έως 500 ευρώ τον μήνα, ακόμη και με πολύ περισσότερα χρήματα, και να μην χρωστάει παντού, ακόμη και στο Δημόσιο;

Και πώς θα πληρώσει τις συμμετοχές του στις υγειονομικές υπηρεσίες και τα φάρμακα; Και τα έκτακτα, που σε όλους συμβαίνουν; Πώς θα αντιμετωπίσει τα έξοδα ενός θανάτου, μιάς σοβαρής ασθένειας, μιάς ξαφνικής ζημιάς, όπως οι θεομηνίες που μας βρίσκουν συνεχώς τα τελευταία χρόνια;

Στο τέλος της Οδού Ελέους, μάλλον πολλοί από τους διαβάτες, ίσως αντικρύσουν τον γκρεμό.

ΥΓ. Ακούω πως στις περιοδείες του ανά την Υφήλιο, ο Πρωθυπουργός μας, εκφράζει προς τους εκάστοτε ομολόγους του, την μεγάλη του ικανοποίηση, γιατί η χώρα μας, παρά τα όσα έχει υποστεί εσχάτως από θεομηνίες, βρίσκεται σε αλματώδη εξέλιξη. Όπερ αντιλανβάνουμαι και πως και για τους φτωχούς θα έλθουν καλύτερες ημέρες τη μεσολάβησή του.