ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΟΡΑΤΟΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Θα έλθει και κάποια στιγμή, κατά την οποίαν θα παύσουν πλέον να μας απασχολούν γεγονότα, σαν αυτά, τα οποία συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας.

Προς το παρόν, μας κάνουν εντύπωση, μας δημιουργούν την αίσθηση, -μόνον «αίσθηση», όμως-, μικρής διαμαρτυρίας, την οποία όμως δεν εκδηλώνουμε και υφιστάμεθα μοιρολατρικά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Προχθές, για μία ακόμη φορά δεχθήκαμε και αποδεχθήκαμε σαν αναπόφευκτα τα γεγονότα, τα οποία ήθελαν μερικούς χούλιγκανς να διαδηλώνουν, να προβαίνουν σε έκτροπα και να χτυπάνε στο ψαχνό, όποιον έρισκαν μπροστά τους.

Έ, και; Πρώτη φορά είναι; Πρώτη φορά βλέπουμε να την πληρώνει ένας Αστυνομικός, ή με άνωθεν εντολές να την πληρώνουν κάποιοι βιοπαλαιστές που για κάτι διαμαρτύρονται από τις «αύρες» και τα «χημικά»;

Εδώ, δεν υπήρχε άνωθεν εντολή, αλλά μάλλον άνωθεν αδιαφορία, καθ

ώς αυτό το «προλαμάνειν» δεν το έχουμε εννοήσει και δεν το εκτελούμε.

Η Αστυνομία, και μαζί όλοι εμείς οι νομιμόφρονες και φιλεύσπλαχνοι Έλληνες, ανησυχούμε και λυπούμαστε για ένα τριαντάχρονο παλικάρι, το οποίο υπέστη την δολοφονική (εξ’ αμελείας, ίσως; -θα πούνε) επίθεση.

Ωστόσο, ποιός έχει ενδιαφερθεί μέχρι σήμερα για να παταχθούν τέτοια και άλλα έκτροπα γύρω μας, εις βάρος μας, στην πάλαι ποτέ φιλήσυχη και φιλειρηνική πατρίδα μας;

Σήμερα, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, συμπεριφέρεται όπως θέλει, σκοτώνει όποιον θέλει! Και δυστυχώς, δεν έχει θεσπισθεί ο νόμος τιμωρίας του «έτσι θέλω», ούτε και φόρο πληρώνει κάποιος για τον ετσιθελισμό που πουλάει.

Οι εφηβικές συμμορίες δρουν παντού ανά την επικράτεια, κλέβουν, βασανίζουν, σκοτώνουν και κανείς δεν αναρωτιέται «πού πάνε αυτά τα παιδιά, τί κακούργους σαν Λερναίες Ύδρες, επωάζουν για το Αύριο».

Η Πολιτεία θεατής, οι επίδοξοι παραβατικοί ό,τι θέλουν κάνουν, αφού ούτε τιμωρούνται, ούτε διώκονται.

Ένας νέος άντρας, βρίσκεται σε απόλυτο κίνδυνο να χάσει την ζωή του, -από στιγμή σε στιγμή-,επειδή ένας  οιοσδήποτε ανεξέλεγκτος έκανε ό,τι ήθελε, χωρίς να του έχει απαγορεύσει κανείς να κάνει ό,τι θέλει.

Κάπου τετρακόσιοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και παιδιά, και πιθανώς ασθενείς, συνελήφθησαν συλλήβδην και πέρασαν πέραν του εικοσιτετραώρου ανακρινόμενοι για να βρουν τον δράστη στην Ασφάλεια, προκειμένου να χτυπηθεί ο κακός εκ των υστέρων.

Αλήθεια, πόσο και σε ποιούς  θα κόστιζε αν αυτό γινόταν εκ των προτέρων και προλάβαινε το κακό;

Αν υπήρχε ένας νόμος κατά του «έτσι θέλω, έτσι κάνω», αν υπήρχε κάποια πρόληψη, ο Αστυνομικός δεν θα βρισκόταν τώρα μεταξύ ζωής και θανάτου και ούτε πολλοί άλλοι θα κινδύνευαν τόσο στο εγγύς, όσο και το απώτερο μέλλον.

Το μέλλον αυτό, το οποίο οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν κρίνει για όλους «αόρατον» και ποτέ δεν γνωρίζουμε ποιόν από εμάς μπορεί να αδικήσει.