ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ;

Όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω με παιδιά κι εφήβους, ένα έχω καταλάβει απόλυτα καλα: ελάχιστοι είναι οι γονείς που γνωρίζουν τα παιδιά τους.

Οι περισσότεροι νομίζουν πως έχουν τα παιδιά που φαντάζονται. Ελάχιστοι τα ξέρουν πραγματικά. Όταν κάνεις παιδί, στην αρχή, σου φαίνεται δύσκολο όλο αυτό το ξενύχτι κι η αγωνία για την υγεία του.

Όμως αυτά είναι τα ευκολα

Οι δυσκολίες έρχονται αργότερα μόλις ξεκινά το σχολείο κι αργότερα στην εφηβεία. Κι εσύ κουρασμένος από τη δουλειά και την ζωή σου λες εντάξει είναι. Καλά είναι. Όλα καλά. Μα τότε είναι που σε χρειάζεται πιο πολύ. Τότε σε θέλει πλάι του.

Εκεί έξω είναι μια ζούγκλα και το παιδί δεν είναι έτοιμο για τη ζούγκλα. Θέλει να του μιλάς να το ρωτάς για τα πάντα αλλά και να είσαι αυστηρός όταν κάνει κάτι κακό.

Συνήθως, μόλις φώναζα γονείς που τα παιδιά τους είχαν φερθεί άσχημα σε συμμαθητή τους, εκείνοι δικαιολογούσαν την αναγωγή συμπεριφορά. Το έβλεπαν σαν εξυπνάδα. Εφταιγα εγώ, η δασκάλα, που δεν τιμωρησα το θύμα. Που άφησα το θύτη να φερθεί άσχημα.

Γενικά, έφταιγαν όλοι εκτός από εκείνους και το παιδί τους. Δεν ήταν όλοι έτσι. Ευτυχώς. Μα σε μια τάξη 15 – 20 παιδιών, μόνο οι γονείς 2-3 ήταν σωστοί.

Οι υπόλοιποι απλά τα κακομαθαιναν και τα δικαιολογούσαν διαρκώς. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν το προετοιμασαν σωστά να βγει στον κόσμο. Έγιναν δυστυχισμένοι ενήλικες και επαγγελματικά λιγότεροι από αυτό που θα μπορούσαν να επιτύχουν. Χαραμισαν το ταλέντο που είχαν.

Σαν δασκάλα τους ήξερα τι μπορούσαν να καταφέρουν και λυπήθηκα όταν είδα, πόσο λίγα καταφεραν τελικά.

Κι όμως έφταιξαν οι γονείς με την απέραντη επιείκεια. Με την λανθασμένη ανάγνωση του χαρακτήρα των παιδιών τους και κυρίως με την αδιαφορία τους.

Αλλά και την επιβράβευση ασχημων συμπεριφορών. Είναι τεράστια η ευθύνη του να είσαι γονιός. Το πιο δύσκολο τελικά είναι να μάθεις στο παιδί να σέβεται τον άλλον άνθρωπο.

Εκεί οι περισσότεροι αποτυγχάνουν.

Κι έτσι έχουμε τα αποτελέσματα αυτά που βλέπουμε τώρα… Δυστυχώς.

Ρένα Γεροντάρα