ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Φαίνεται πως γηράσκομεν ουδόλως διδασκόμενοι, αλλά μάλλον καταδικασμένοι εις αφανισμόν.

Δεκάδες χρόνια τώρα οι ποσοστώσεις μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, πλην όμως εις ώτα μή ακουόντων, ή τουλάχιστον μη σοφρόνων.

Τόσο οι ηγεσίες σε όλον τον κόσμο, -αν δεν το παραμελούν σκόπιμα-, όσο και οι πολίτες απανταχού του πλανήτου, παρά τις προειδοποιήσεις και ορισμένες κατά καιρούς απέλπιδες  φωνές,  κωφεύουμε και αδιαφορούμε σαν να πρόκειται για κάτι ξένο προς εμάς.

Οι Κυβερνήσεις ωστόσο, κατά τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλη σοβαρότητα το πρόβλημα, φυσικά κάτω από το δικό τους οπτικό πεδίο και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα αυτής της γης, φροντίζοντας να παρατείνουν τα χρόνια εργασίας των ανθρώπων τους, γιατί σε λίγες δεκαετίες δεν θα υπάρχουν χέρια να εξυπηρετούν οιονδήποτε επ’  αυτής.

Ο λόγος περί υπογενητικότητας, από την οποία υποφέρει το σύμπαν των χωρών της γης μας, και ως τώρα σφυρίζαμε αδιάφορα.  Σύμφωνα λοιπόν, με μία ακόμη Έκθεση του ΟΟΣΑ, το 2082, -με πολλή αισιοδοξία ωστόσο-, στους εργαζομένους, το 79,4% θα ξεπερνά τα 65 έτη και ίσως χρειαστεί να βγαίνουν στην σύνταξη, παράλληλα και με την έξοδό τους από αυτόν τον μάταιο κόσμο.

Κατά το 2019, η Ελλάδα και η Ιταλία δαπάνησαν το μεγαλύτερο ποσοστό του εθνικού εισοδήματος για δημόσιες συντάξεις μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, σε ποσοστό περίπου 16% του ΑΕΠ.

Ποιά λοιπόν θα είναι η εξέλιξη επ’  αυτού;  Οι δημόσιες συνταξιοδοτικές δαπάνες αναμένεται να αυξηθούν σε 22 χώρες του ΟΟΣΑ έως το 2050.

Υπάρχει κάποια προοπτική οι Κυβερνήσεις να προωθήσουν την εξάλειψη της υπογενητικότητας, ή θα συνεχίσουν την στήριξη της φτωχοποίησης, η οποία βάζει τέρμα στις γεννήσεις;

Πρόβλημα για πολύ-πολύ σοβαρούς λύτες.