ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΡΟΥΤΙΝΑΣ
Το σχόλιο της ημέρας 18 Απριλίου 2024 fonisalaminas
του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Διεπίστωσαν τα ΜΜΕ, ότι η χθεσινή απεργία πολλών συνδικαλιστικών Σωματείων, ήταν μεν επιτυχής, πλην όμως ισχνή σε συμμετοχή, κι αυτό γιατί η ΑΔΕΔΥ κατεβαίνει χωριστά και οι αριθμοί μειώνονται.
Απεργία λοιπόν, αλλά γιατί; Γιατί ακόμη μία απεργία για την ακρίβεια, για τους χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις πείνας, για τον πληθωρισμό, δια όσες άλλες αιτιολογίες θέλεις, όταν ή γίνεται ή δεν γίνεται μία απεργία, -όσες πολλές και αν είναι-, τίποτε δεν αλλάζει, ούτε διαφαίνεται να αλλάζει, επί των προκειμένων, στην χώρα μας;
Την ίδια ώρα εχθές, κατά την οποίαν απελπισμένοι έλληνες πολίτες κατέβαιναν στην απεργία και έφταναν μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων, να διαμαρτυρηθούν και να ζητήσουν για μία ακόμη φορά το έλεος των Κυβερνώντων, στον Πειραιά εύρισκε οικτρό θάνατο κάτω από τόνους τσιμέντου ένα άντρας τριανταενός ετών, δουλεύοντας σε οικοδομή, προκειμένου να μπορέσει να εξοικονομήσει τα προς το ζην.
Ήταν αστυνομικός στο επάγγελμα, των 800 ευρώ τον μήνα, εκ των οποίων τα μισά τα κατέθετε στο ενοίκιο και με τα άλλα τόσα, αγωνιούσε να επιβιώσει και να συνδράμει στην ανέχεια της οικογένειάς του. Για να επιτύχει κάτι τέτοιο, αναγκαζόταν να δουλεύει και σε οικοδομές, και όπου αλλού εύρισκε μεροκάματο.
Ο πρωθυπουργός μας, πριν δύο χρόνια, είχε απορήσει για το πώς θα μπορούσε να ζήσει κάποιος με 500 ευρώ εισόδημα, καθώς και ο ίδιος, -είπε-, δεν θα μπορούσε να ζήσει.
Ωστόσο, καταφέρνουν και ζουν ακόμη συνταξιούχοι με τετρακόσια ευρώ τον μήνα, αντιμετωπίζοντες ενοίκια, νοσοκομεία έξοδα διατροφής, φόρους, φάρμακα, ηλεκτρικό ρεύμα, και τόσα άλλα. Κι αυτοί, δεν μπορούν να δουλεύουν και σε οικοδομές και όπου αλλού για να συμπληρώνουν τα απαραίτητα έξοδά τους, με χίλιες-δυό ανημπόριες που κουβαλούν μέσα τους.
Προς τί λοιπόν οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες, όταν αυτές οι μέθοδοι του λαού δεν πιάνουν τόπο;
