ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΩΝ ΠΑΤΩΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Όλα στραβά κι ανάποδα γι’ αυτήν την χώρα. Ζούμε με την ψευδαίσθηση πως όλα πάνε καλά και χαιρόμαστε. Κι η χαρά, κάνει καλό στην υγεία.

Τρελή χαρά και ετούτη, με την δημοφιλέστατη καρικατούρα του Παγκόσμιου Πολιτισμού, την οποίαν ονομάζουν «Γιουροβίζιον» και στην οποία η χώρα μας γονατίζει και προσφέρει θυσίες στην παναξία της, και τρελοί ζητιανεύουμε ένα Βραβείο από αυτήν, να το κρεμάσουμε πάνω από τα εικονίσματα, -όσοι παραμένουμε Χριστιανοί-, με θυμιάματα και ελπίδες να κερδίσουμε μία θέση στον ποταπό Παράδεισό της.

Πάτοι των πάτων, καταξιωθήκαμε και εφέτος, σε αυτό το πανηγύρι του κιτς και λούμπεν Παγκόσμιου Πολιτισμού, ο οποίος θίγει την αξιοπρέπεια και την αισθητική, των εναπομεινάντων ζηλωτών του Πνεύματος, σε έναν κόσμο ο οποίος παραπαίει στον τομέα του ύστερου Πνεύματος και της πλήρους ανυπαρξίας του.

Πάρα-πολλοί Έλληνες έκλαψαν για την καταξίωση της απαξίας μας στον πάτο της πνευματικής πραγματικότητας.

Αναρωτιέμαι, αν και κάποιοι έστω, απέμεΙναν να δακρύζουν, -ενίοτε-, για την Παγκόσμια Ολίσθηση του Πνεύματος και της Τέχνης.