ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Επιμέλεια:  Λίλυ Νούραη

Τέσσερεις ποιητές, Έλληνες και ξένοι, φιλοξενούνται σήμερα στην στήλη μας, από τέσσερα διαφορετικά σημεία του κόσμου, ενωμένοι με τα δεσμά της Ποίησης.

Πρόκειται για τον Πέτρο Τσερκέζη, ο οποίος ζει και δημιουργεί στην Κύπρο, τον Νίκο Μπατσικανή ποιητή και κριτικό Θεάτρου, την φιλόλογο από την Βουλγαρία Κατερίνα Γκριγκόροβα, η οποία μιλάει απταίστως την ελληνική γλώσσα και γράφει σε αυτήν, και τον τόσο σπουδαίο Ιταλό σκηνοθέτη, ηθοποιό και ποιητή Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος τόσο τραγικά έφυγε από την ζωή πριν λίγα χρόνια.

ΣΤΟΝ ΚΑΜΒΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Στον καμβά του καλοκαιριού ζωγραφίζω τη μορφή σου
Θάλασσα μαγεμένη
Έριξα χρώμα δόλωμα και σε ψάχνω
Έριξα θάλασσα γαλανή για να διαλύσω τα χρώματα
Γέμισα κύπελλα με ανθόνερο και ίριδες
Να ποτίσω τα πουλιά και να φιλέψω την αγάπη
Αλλά η γλυφάδα ρέει στα χείλη των ημερών
Ένας φλογερός ήλιος
Ανέβηκε στο ζενίθ και κατάκαψε τα σπαρτά
Και τον καμβά των χρωμάτων
Και τα ρόδα και όλο ψάχνω στην ερημιά του κόσμου
Κι ένα περιστέρι ταχυδρόμο
Το βρήκα νεκρό κι αυτό πάνω στην άμμο με σβησμένα ίχνη
Τώρα η θάλασσα ψιθυρίζει άσματα
Για ένα πλοίο που έδωσε την παρουσία του κάπου στα βαθιά
Και χάθηκε δεν ξέρω αυτή η σανίδα που ψάχνει λιμάνι
Είναι του Οδυσσέα ή της μοίρας της
Και οι ηττημένοι φορούν τα ίδια γυαλιά με τους νικητές
Στον στραπατσαρισμένο καμβά της ματαιότητας του καλοκαιριού

                                                                           Πέτρος Τσερκέζης

 ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Δεν μπορούν να λένε ψέματα για πάντα.
Θα πρέπει να απαντήσουν,
αργά ή γρήγορα,
να λογικεύεσαι με λογική,
σε ιδέες με ιδέες,
στο συναίσθημα με το συναίσθημα.
Και μετά θα το βουλώσουν:
Το κάστρο του εκβιασμού τους,
της βίας,
του ψεματος
πρόκειται να καταρρεύσει.

                               Pier Paolo Pasolini

ΛА ΠΑΡΙΖΙΕΝ

Ήταν καλοκαίρι στο Παρίσι,
αλλά οι φλαμουριές ήταν ο στόχος στο χιόνι.
Γέμισε νέους το λεωφορείο
ευγενικός και αδιάφορος –
Στόχευσε το χιόνι.
Πέρασε από την οδό Ρίβολι,
εκεί που έπρεπε να κατέβω.
Πέρασα την υπηρεσία εγγράφων.
Πέρασα την πρώτη μου αγάπη,
και θα έπρεπε, ίσως, να είχα μείνει.
Ήμουν τόσο μικρή με τον πόνο μου
φεύγω για Παρίσι,
ότι στο διαμέρισμα παράνομα
Είχα πάρει και τον σκύλο.
Νυστάζω από την ώρα του ύπνου,
αλλά είναι πιασάρικο και χαρούμενο,
ότι είναι μαζί μου. (Έτσι δεν είναι, σκύλε μου; )
Από τα μαγεμένα χιονισμένα δέντρα
με πράγματα που δεν υπάρχουν πια
ένα κουδούνι χτύπησε από το παράθυρο.
Και δεν ξέρω αν λόγω του ζώου χαρούμενο,
λόγω του χιονιού που πέφτει στα φύλλα φλαμουριού,
μοιάζει με ραγισμένο τοίχο –
επειδή είναι ανίκανη να λιώσει–
Κάλεσα το όνειρό μου στην κρητική τοιχογραφία.

                                                 Αικατερίνα Γκρηγκόροβα

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ

Κι όλα εκεί
καράβι αταξίδευτο
η Εύβοια
κουφάρι ακίνητο
στην παλίρροια αιώνων
δεμένη για πάντα
με χαλκά στη Χαλκίδα.
Σωστός ιππόκαμπος
κι αυτή το πρώτο ξάφνιασμα
όταν αντίκρισα τον κόσμο
κλαίγοντας γοερά.
Λιχάδα, θηλυκό ακρωτήρι
─μα ίδιος φαλλός─
στον κόλπο του αρσενικού Μαλιακού.
Νοερά
μες απ’ το Δίαυλο των Ωραιών
ως το Αρτεμίσιο
και πάλι πίσω το λιόγερμα.
Ή ως τις Θερμοπύλες
προσκύνημα στο «Μολών λαβέ».
Κι άλλοτε στην Αλαμάνα
για τα καντήλια
στου Διάκου τη θυσία.
Σαν τους Μυρμιδόνες
ήσυχα ποτέ
̶ αεικίνητα μυρμήγκια.
Φθία εσύ
η πρώτη μου ερωμένη.

                                   Νίκος Μπατσικανής