ΤΟ… ΕΚΛΕΓΜΕΝΟ ΘΡΑΣΟΣ

Όταν πέφτει ένας σοβάς από ένα ταβάνι, σίγουρα κάτι συμβαίνει. Είτε κακοτεχνία, είτε υγρασία, είτε σεισμός – σίγουρα υπάρχει λόγος. Όταν, τώρα, αυτό το απλό γεγονός αποσιωπάται ή διασκεδάζεται στην περίπτωση ενός δημοσίου κτιρίου από τους φέροντες πολιτική ευθύνη για την λειτουργία του, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.

Στις 4 Δεκεμβρίου ο Σύλλογος Εργαζομένων στο 4^ο Νηπιαγωγείο Σαλαμίνας κατήγγειλε ότι έπεσε ο σοβάς από το ταβάνι σε εξωτερικό χώρο του Νηπιαγωγείου αναφέροντας ότι «Αποκολλήθηκε όλος ο σοβάς και έπεσε δίπλα στα παγκάκια και στα παιχνίδια των νηπίων. Ευτυχώς που εκείνη την στιγμή δεν υπήρχαν μαθητές και νηπιαγωγοί και από τύχη δεν υπήρξαν τραυματισμοί. Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι συνέπεια της επισκευής που χρειάζεται η οροφή του κτιρίου που σε κάθε βροχόπτωση πλημμυρίζει».

Η απάντηση της δημοτικής αρχής της Σαλαμίνας ήταν σε δελτίο τύπου στις 7 Δεκεμβρίου με σκοπό «την αποκατάσταση της αλήθειας»(!):

«Σοβάς έπεσε σε ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ χώρο του σχολείου, στον οποίο χώρο ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ τα παιδιά. Συνεπώς δεν έπεσε κανένας σοβάς σε σχολική αίθουσα, ΔΕΝ κινδύνεψε κανένα παιδί.»

Κατόπιν, στο ίδιο δελτίο τύπου αναφέρεται ότι έγινε έλεγχος από τις αρμόδιες Υπηρεσίες του Δήμου μας και εκτελέστηκαν όσες εργασίες απαιτούνταν στον χώρο κι έτσι στις 6 Δεκεμβρίου το Νηπιαγωγείο λειτούργησε κανονικά και κλείνει, αναφέροντας τα έργα της δημοτικής αρχής στο Νηπιαγωγείο… τα τελευταία χρόνια!

Με δυο λόγια, οι κύριοι του δήμου διαψεύδουν τους εκπαιδευτικούς για τον κίνδυνο που διέτρεξαν τα παιδιά, με βάση το επιχείρημα ότι επειδή οι σοβάδες έπεσαν σε εξωτερικό χώρο και όχι σε αίθουσα διδασκαλίας, λες και τα παιδιά κινούνται μόνο εντός των σχολικών αιθουσών. Και σαν να μην έφτανε αυτή η… ορθογώνια λογική, αφού απαρίθμησαν το τί εργασίες έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο, διακηρύσσουν για άλλη μια φορά: «τα σχολεία είναι η πρώτη προτεραιότητά μας».

Αν και τα δελτία τύπου απευθύνονται κανονικά στους κατοίκους του τόπου, είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο απευθύνεται σε περαστικούς. Γιατί μετά το φιάσκο στο Γυμνάσιο/Λύκειο Αμπελακίων και αυτό του Αιαντείου με τον εργολάβο «περιορισμένης ευθύνης», μετά την φανερή αδυναμία εκτέλεσης με τεχνικά επαρκή τρόπο σε προγραμματισμένο χρόνο οποιουδήποτε έργου στα σχολικά συγκροτήματα (πέραν βαψιμάτων, αντικαταστάσεων φωτιστικών και εργασιών στις μάντρες – τουτέστιν έκτακτων εργολαβιών-μεζεδακίων για εργολάβους), βλέπει κανείς το τεράστιο θράσος που επιδεικνύει το αιρετό προσωπικό του δήμου σε ότι αφορά το έργο που είναι υποχρεωμένοι να εκτελέσουν.

Γενικώς δε ομιλούντες, πέρα από φιέστες, γιορτούλες, εκδηλώσεις, πυροτεχνήματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά), καμμιά από τις υποχρεωτικές εργασίες που επιβάλλεται να πραγματοποιούνται από τον δήμο δεν προχωρά απρόσκοπτα, κανονικά, προγραμματισμένα και εντός των πλαισίων που επιβάλλεται. Περιφρονείται ο πολίτης σε ότι αφορά την καθημερινή του ζωή με όλους τους τρόπους – περιφρονείται ακόμα και η ασφάλεια των ανθρώπων που εργάζονται σε υπηρεσίες του δήμου, όπως αποδείχτηκε στο τελευταίο φρικιαστικό εργατικό ατύχημα του υπαλλήλου της καθαριότητας (όπου εκτός από ενός λεπτού σιγή και την έκφραση της τρομερής οδύνης… όλων των δημοτικών παρατάξεων, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα στον εντοπισμό των ευθυνών, την εξακρίβωση των συνθηκών και την πρόβλεψη ώστε κάτι τέτοιο να μην ξαναγίνει). Και όχι μόνο δεν υπάρχει καμμία διάθεση αυτοκριτικής, αλλά τόσο με τις δηλώσεις όλων τους, όσο και δια των πληρωμένων εξαπτέρυγων που χρηματοδοτούν για να ψέλνουν «ωσαννά» ως χερουβείμ στον υπέρτατο ηγέτη βρίζοντας αντιπάλους και οιονεί αντιπάλους, αποδεικνύουν ότι έχει εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς αναίδειας και λούμπεν-ελιτισμού.

Στον πυρήνα αυτής της αποθράσυνσης όμως βρίσκεται το ίδιο το πολιτικό σύστημα και το πλαίσιο που έχει δημιουργήσει αυτό στην τοπική αυτοδιοίκηση. Διότι οι επιβήτορες της δημοτικής εξουσίας μένουν ήσυχοι γνωρίζοντας ότι για πέντε χρόνια δεν μπορεί να τους κουνήσει κανείς: μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπως το θέλουν και χρειάζονται απλώς αφηγήματα και δικαιολογίες για τις αβελτηρίες και τις ανικανότητές τους. Και ίσως τελικά, ο μόνος τρόπος να μην επαναπαύονται στις πλαστικές δάφνες τους οι «ταγοί» και να αντιμετωπίζονται τα αισχρά φαινόμενα που παρατηρούμε και καυτηριάζουμε είναι να γίνονται εκλογές πολύ πιο τακτικά – ίσως και κάθε χρόνο…

Τίμων