Τα Σαρσέλια του Σεπτέμβρη

Όταν τελικά άρχισε να χαράζει και άκουσα αυτό το βουητό των φτερών τους να με καβαλά από πίσω και τα είδα πλαναριστά στην κοκκινίλα, κατάλαβα πόσο πολύ μου είχαν λείψει.

Δευτερόλεπτα μετά, τα δυο ¨πλαφ¨ στο νερό ήταν αρκετά για να με κάνουν να ξεχάσω τα εκατοντάδες κουνούπια που για ώρα γύριζαν στο πρόσωπό μου αψηφώντας την περίσσια ποσότητα αντικουνουπικού που μου είχε σπάσει τη μύτη. Όταν τα έπιασα στα χέρια μου και είδα τα γκρί φτερά τους και την μακριά και λεπτή σιλουέτα τους, η χαρά μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη, σαρσέλες…

Ήταν πέντε και κράτησα τις δύο. Σε αντίθεση με τα κιρκίρια που μένουν και φωλεοποιούν σε πολλούς υδροβιότοπους της πατρίδας μας και συναντώνται και καθ΄ όλη τη διάρκεια του χειμώνα, η σαρσέλα είναι η πάπια που μεταναστεύει πρώτη από όλα τα υδρόβια, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη μαζί με τα τρυγόνια και επιστρέφει τελευταια, τον Μάρτη και τον Απρίλη. Σε αντίθεση με την άνοιξη που το αρσενικό έχει πάρει εκείνο το εντυπωσιακό κεραμιδί χρώμα με το λευκό φρύδι, αυτή την εποχή οι σαρσέλες έχουν τον χρωματισμό του θυληκού με καφέ αποχρώσεις, σκούρες λωρίδες γύρω από τα μάτια και έντονα γκρί φτερά χωρίς χρωματιστούς καθρέφτες. Αυτά είναι και τα σημεία που την κάνουν να ξεχωρίζει από το γνωστό κιρκίρι που είναι αρκετά πιο καφετί και στο σώμα και στα φτερά, λίγο μικρότερο και έχει ακόμα και τώρα τους πράσινους καθρέφτες στα φτερά του. Προσωπικά τη θεωρώ τη νοστιμότερη και με διαφορά πάπια, εντελώς διαφορετική σε γεύση από όλα τα υδρόβια και το σχεδόν δίδυμό της κιρκίρι, ακόμα και αν μαγειρευτούν στην ίδια ακριβώς κατσαρόλα. Η σαρσέλα θυμίζει σε γεύση έντονα το τρυγόνι και είναι το μοναδικό ίσως παπί που γίνεται πεντανόστιμο ακόμα και ψητό στα κάρβουνα.

Η πρώιμη αποδημία τους και ο πολύ μαλακός καιρός τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη τα κάνουν να ταξιδεύουν χωρίς στάσεις μέχρι τα παράλια της Αφρικανικής ηπείρου και μόνο για λίγο, σε συγκεκριμένους υδροβιότοπους της δυτικής κυρίως Ελλάδας, σε μεταναστευτικούς διαδρόμους ίδιους με αυτούς των τρυγονιών, ή με ξαφνικές κακοκαιρίες, διακόπτουν την πορεία τους και μπορούν κυριολεκτικά να γεμίσουν τα βαλτοτόπια. Παλιότερα που οι Σεπτεμβριανές κακοκαιρίες ήταν πολύ περισσότερες , έδιναν πολλές ευκαιρίες για μερικά αξέχαστα κυνήγια στο νότο, ειδικά όταν οι βροχές ήταν τόσο έντονες που πλημμύριζαν έστω και για λίγο τα βοσκοτόπια δίπλα στη θάλασσα. Ακολουθούσαν την πορεία των τρυγονιών, σαν να έμπαιναν μαζί από τη θάλασσα, και χύνονταν στα πλημμάρια με εντυπωσιακά εναέρια ακροβατικά ακόμα σε μικρά κοπάδια. Υπήρχαν μέρες που οι σαρσέλες ήταν τόσο πολλές που έστω και για λίγο ξεχνούσες ότι είσαι στον φτωχό θηραματικά νότο και μάλιστα Σεπτέμβρη μήνα.

Οι πρώτες σαρσέλες φάνηκαν στο νότιο και το δυτικό άξονα τις μέρες γύρω από την πανσέληνο του Αυγούστου με ένα καλό πέρασμα αλλά μόνο για οφθαλμόλουτρο και στη συνέχεια η επόμενη αξιόλογη παρουσία ήταν με μια αναμπουμπούλα του καιρού τις μέρες του Σταυρού που κράτησαν λίγα πουλιά στο άνοιγμα του υδροβίου.  Όσους βροχερούς Σεπτέμβρηδες και αν φέρω στο μυαλό μου, όσες ενάρξεις και αν έχουν περάσει που έστω και λίγα κομμάτια του κάμπου κράτησαν λίγο νερό, πηγή ζωής αυτή την εποχή, έχω να θυμάμαι μερικές αξέχαστες τουφεκιές σε αυτό το θήραμα που πλέον πολύ δύσκολα χαίρεται ο Έλληνας κυνηγός.

Η ιδιαιτερότητά του να εγκαταλείπει την Ευρώπη πρώτο και να την επισκέπτεται την άνοιξη τελευταίο το κάνουν ιδιαίτερα σπάνιο και τυχερό, στην πουλιάστρα του βαλτοκυνηγού.

kynigesia.gr