ΑΝΟΙΞΗ

της Κατερίνας Μπαχάρη – Κουτσουνά

Τρανό είναι της ζωής μας το μυστήριο !

Και συ ,φετινή μου Άνοιξη ,
με τόσο δάκρυ που σε πότισε ο χρόνος ,
τα λούλουδά σου θα ´πρεπε να είχαν μαραθεί…..
Μα στέκουν  εκεί ολόδροσα
και την πνοή τους δίνουν.
Ακόμα και σ´αδιάφορους, και σ´άλλους,
που την καταστροφή σκορπάνε ασυλλόγιστα.

Κι όταν το μάτι μου γραμμώσει τον ορίζοντα
πίσω από τις θάλασσες και τα κορφοβούνια ,
τότε θα νιώσω τη μικρότητά μου
να γέρνει στο μαξιλάρι της λιπόθυμη
στην παραδοξότητα των άλικων τεχνασμάτων
της βρεγμένης ελπίδας ….

Βιάζομαι να κατοικήσω στα λιβάδια σου Άνοιξη.
Να μεθύσω με τους ανθούς σου.

Μα σε σένα έχω
τις ελπίδες μου όλες ακουμπισμένες.
Κοιτάω το φουσκοδέντριασμα κι αναγαλλιάζω .
Φιλώ το μπουμπουκάκι σου το πρώτο,
αγνό επικάλεσμα της αφροσύνης μου.
Τη μέλισσα που σ´άγγιξε ζηλεύω .
Τον βαρυφορτωμένο χιόνι κλώνο της μυγδαλιάς
φοβήθηκα μην αρμενίσει αναθέματα,
καθώς αζύγιαστο θα πέφτει στου ήλιου το ανέβασμα…
Και στη γαζία ορκίστηκα ,
κίτρινα να φορέσω στην αυριανή γιορτή….
Φλουρί τ´αηδόνι πρόσχαρο στη ρεματιά λαλεί
τρανεύοντας τη μουσική σου κλίμακα…..
Γλυκόλαλο τιτίβισμα απ´ το πρώτο χελιδόνι
στο σπάθισμά του το ιερό
θαρρώ ν´αρπάξω μια του ανέμελη στιγμή,
να την καρφώσω γούρι στην καρδιά μου,
που αλόγιστα χορεύει σαν τρελή……
Και το λυγμό από το δάκρυ τ´αμπελιού ,
μαργαριτάρι ατίμητο ,
να τόνε κάμω θέλω περιδέραιο ακριβό
για της ζωής ετούτης την πολύτροπη ερημιά ,
μέλι στης γλώσσας τη φιλήδονη ικεσία…..
Βαστώ στης ανεμώνας το θνητό την τόση χάρη…
Τον ανέμελο, τρελό της παπαρούνας οδυρμό…
Τη χάρη μες τα κόκκινα που βγάζει ,
καθώς τ´αδερφικό της σφιχταγκάλιασμα
από του αγέρα την πνοή, βλογάει τη σκέψη……
Τρανή….ακαθόριστη…..σβησμένη……….

Το ροζ της αιδούς να πάρω θέλω
από την αυγινή ευπρέπεια,
δώρο για τους συνεχιστές της νέας γενιάς.
Τυχάρπαστο να μην είναι το μέγεθος της δόξας.

Κι εκεί κάπου στα δίκοχα των αναμνήσεων ,
η στρατηγική της εξουσίας,
βολεμένη υπόθεση επιβίωσης ,
με  τ´αργυρό φεγγάρι να λογιάζει
ξεστρατίσματα παράταιρα
για ένα καιρό γρουσούζη …..

Στου γλυκασμού σου την αγκάλη,
πολυτάλαντη μάνα Άνοιξη άσε τον Άδη να πλαντάζει
στων σκοταδιών του τους λυγμούς.

Τ´αστροπελέκια στις μαύρες σκέψεις του,
ζοφερά ξεπροβοδίσματα για του χρησμού το επιτέλεσμα…,
άφρονες ηδονοβλεψίες στου μυστηρίου το Φως !

Τερπνή μεγέθυνση των ασωμάτων ιερών !

Η πάλη , αγύρτισσα , φιμώνει της οργής τη φαντασία
στα ξιπασμένα της φιλιά ……

Φόρεσαν τα ροδόχροα φουστάνια τους οι κερασιές.
Τ´αγνά τους μάγουλα  λιμπίζουνται τον ήλιο…..
Του ήλιου οι φλέβες τις φιλούν……
Στα άγουρα λυγίσματα λικνίζονται οι χαρές.
Ξεδίπλωσαν τις εσοχές τους….
στο πράσινο χαλί καλωσορίσματα…..
Πήρανε πόδι οι ενοχές της αθώας σκέψης.
Βλογιούνται οι μεθυσμένες τους ορέξεις…..
Άσμα ασμάτων οι χαρές !
Και τα παιγνίδια της ηδονής
λακτίζουν τις αναφορές του πρόστυχου
στην άγνοια της αθωότητας.

Τους ζωτικούς χυμούς σου ,θείο νάμα,
θα βάλω στο ποτήρι της ψυχής.
Μέθη αρμόζουσα για της ζωής το θάμα……

Κι είναι το μόνο που ποθώ !
Τα μάτια μου να κλείσω
στου ύπνου τη γαλήνια ευλογία .
Κι όταν γευτώ του όνειρου τη γλύκα,
στην πιο όμορφη διακύμανση ,
σε Άνοιξης πνοή  να ορίσω τη ζωή μου !