Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Από γενέσεως κόσμου, η γυναίκα είναι αυτή, η οποία μαζί με τον άντρα, διαδραμάτισαν τους δύο κυρίαρχους ρόλους επάνω στην σκηνή της ζωής. Δεν χρειάζονται οι μαρτυρίες, οι οποίες είναι καθ’  όλα απόλυτα τεκμηριωμένες και σεβαστές, προκειμένου να μας πείσουν επί του προκειμένου. Γυναίκες και άντρες, πάντα συμπορεύτηκαν, ακόμη και όταν οι ρόλοι της κυριαρχίας άλλαζαν, καθώς η ηγεμονία περνούσε από την μητριαρχία στην πατριαρχία και το αντίθετο. Οι Άνθρωποι, αποδεικνύεται με την πάροδο εκατομμυρίων αιώνων ότι, είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής επάνω στον πλανήτη μας, με αναπαραγωγική εστία κάθε κίνησης, τον άντρα και την γυναίκα.

Αρχής γενομένης από την στιγμή κατά την οποία, η μυθολογία των λαών μάς παρουσιάζει τους πρώτους ανθρώπους να εστιάζονται στο ίδιο σώμα, σαν άρρεν και θήλυ ενωμένα, και να χωρίζουν πολύ αργότερα από την οργή των Θεών για τα λάθη τους, και περνώντας στο «συμπέρασμα» του Αριστοφάνους ότι έκτοτε, -και αυτή ήταν η βασική τιμωρία-, ο ένας αναζητά τον άλλον για να σμίξουν και πάλι και να συνεχίσουν την προκαθορισμένη πορεία τους, φτάνουμε ξανά στην πίστη ότι μαζί πλάστηκαν, -όπως μας διαβεβαιοί και η Βίβλος-, και δυαδικά προορίστηκαν να συμπορεύονται.

Θα διασχίζαμε έναν πολύ  μακρύ δρόμο αν επιχειρούσαμε να πορευτούμε και εμείς μαζί τους στην διαδρομή των βημάτων τους μέσα στον χρόνο, όπως και το να αποδείξουμε πως τόσο ο άντρας, όσο και η γυναίκα, υπήρξαν ανέκαθεν συνδεδεμένοι με το Θέατρο, αφού οι πρώτες κινήσεις-τους, συνεννόησης, θα ήταν αναμφισβήτητα οι μιμικές κινήσεις, καθώς η διαμορφωμένη γλώσσα εξέλιπε, και ηχητικά υπήρχαν μόνον οι κραυγές δίπλα στην προσπάθεια να διαμορφώσουν και να αρθρώσουν μονοσύλλαβες λέξεις προς περιγραφή των πραγμάτων και έκφραση των αξιώσεών τους και των πρωτογενών φόβων τους.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν πώς, όσο για τον άντρα, τόσο και για την γυναίκα, η μίμηση ήταν ένας έμφυτος παράγοντας, ώστε όταν χρειάστηκε και οι δύο να ερμηνεύσουν ζωές και κινήσεις, μέσα σε ιστορίες άλλων, να έχουν την δυνατότητα να το πράξουν.

Ωστόσο, οι γυναίκες που ασχολήθηκαν με το Θέατρο, -καθώς μιλάμε τεκμηριωμένα ή σχεδόν-, αρχικά φαίνεται να είχαν αποκλειστεί από την προσφορά τους επί σκηνής, για λόγους οι οποίοι θα μπορούσαν να ήσαν ηθικοί, και όταν το Θέατρο ήκμασε στην αρχαία Ελλάδα, τους ρόλους των γυναικών, όπως είναι γνωστό, ερμήνευαν άντρες με προσωπεία. Όταν πολύ αργότερα η γυναίκα πάτησε το πόδι της επί σκηνής, θεωρήθηκε ανήθικη έως και πόρνη και διαπομπεύθηκε, ενώ ακόμη και σήμερα, σε πολλές χώρες, κουλτούρες και θρησκείες, της κολλούν την ίδια ετικέτα.

Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η γυναίκα κατόρθωσε να καταξιωθεί και να αποδείξει ότι το ορμέμφυτο χάρισμά της, θα μπορούσε να την οδηγήσει στην καταξίωση και τον σεβασμό που αρκετοί αιώνες, τής είχαν στερήσει. Έτσι, η «αμαρτωλή μιμιάς» των βυζαντινών χρόνων και σκοτεινού Μεσαίωνα, ξεκίνησε να κερδίζει την εκτίμηση του κόσμου, πολύ δε περισσότερο γιατί και η Εκκλησία, σε Ανατολή και Δύση, ξεκίνησε να χρησιμοποιεί «πιστές», προκειμένου να επιτυγχάνει, εντός των Ναών, την αναπαράσταση των θρησκευτικών δρωμένων γύρω από την Γέννηση και τα Πάθη του Κυρίου και τους βίους των Αγίων.

Ο χρόνος και η απελευθέρωση των γυναικών μέσα στο κοινωνικό σύνολο, απέδειξαν πως και οι γυναίκες θα μπορούσαν να είναι τίμιες και να εκφράζονται επί της σκηνής, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μάλιστα να επιτυγχάνουν στις ερμηνείες τους, να συγκινούν τους θεατές και να μεταδίδουν κάθε είδους μηνύματα και συναισθήματα, με τα οποία είναι ντυμένοι οι ρόλοι, τους οποίους ερμηνεύουν.

Μεγάλες ερμηνεύτριες αναδείχθηκαν επάνω στη σκηνή σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας, κέρδισαν τις καρδιές και την εκτίμηση των συνανθρώπων τους και εδραίωσαν την άποψη ότι και το Θέατρο μπορεί να έχει τις Ιέρειές του, να το υπηρετούν, να το εκφράζουν και να το δικαιώνουν.

Επακόλουθο του Θεάτρου, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και τους κατά καιρούς εφευρέτες, ήταν και η ανακάλυψη του Κινηματογράφου, η οποία όσο και αν απέχει από την θεατρική πραγματικότητα, παραμένει ωστόσο μία απεικόνισή του, όπως ακριβώς και η φωτογραφία, η οποία αποτυπώνει έναν άνθρωπο, χωρίς όμως να μπορεί να εκφράσει τον ίδιο τον χαρακτήρα του. Και στην μεγάλη οθόνη, όπως και επί σκηνής, οι ηθοποιοί είναι αυτοί που καλούνται να ερμηνεύουν τους διάφορους ρόλους που επιτάσσει το σενάριο και φυσικά και εδώ, οι γυναίκες έχουν την κυρίαρχη θέση τους. Και στον Κινηματογράφο, έχουν αναδειχθεί και συνεχώς αναδεικνύονται μεγάλες ερμηνεύτριες.

Τόσο στο Θέατρο, όσο και στον Κινηματογράφο, οι γυναίκες είναι πλέον ισότιμες με τους άντρες καίτοι «τύποις» οι κοινωνίες εξακολουθούν να διανύουν μία περίοδο πατριαρχίας, και μέσα από μία ευγενική άμιλλα προσπαθούν να δικαιωθούν και να κερδίσουν στα σημεία.