H χαρά του να πετάς

του Λουκά Αναγνωστόπουλου

Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον δεν συμβιβάστηκε με το ότι πέταγμα είναι απλά το μέσο για το φαγητό και ο τρόπος να ακολουθείς το σμήνος σε προκαθορισμένη πορεία.

Μέσα του ένιωθε πως το να πετάς δεν είναι μόνο πρακτικό μέσο αλλά η ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο μέσα από την δικιά σου πορεία που θα χαράξεις. Εξορίστηκε, περιπλανήθηκε, επέστρεψε σοφότερος και χωρίς ίχνος κακίας γιατί ήξερε πως δεν ανατρέπονται αντιλήψεις και συνήθειες γενιών, βάλθηκε με το παράδειγμά του να δείξει τη χαρά του να πετάς. “4 του Θεριστή 1917” σύμφωνα με τα δικά του γραπτά, ο Κωστής Παλαμάς γράφει το ποίημα “Στον ποιητή Κ. Καρθαίο”.

Βρίσκεται στην ποιητική συλλογή “Οι πεντασύλλαβοι και Τα παθητικά κρυφομιλήματα- Οι λύκοι- Δυο λουλούδια από τα ξένα” (1925). Ξεχώρισα τους εξής στίχους: Όλα ρεύουν ανήμπορα ή θεριεύουν. Α! Ποιος να μείνει ατάραχος μπορεί στους χορούς φρενιασμένους που χορεύουν πράματα, θάματα, οι ώρες, οι καιροί; […] Κάλλιο γλίστρα στο δρόμο το δικό σου παρά στο δρόμο του άλλου να είσαι ορθός.

Οι καιροί άρχισαν και πάλι τον μανιασμένο τους χορό και ο ουρανός γεμάτος σύννεφα που προμηνύουν καταιγίδες. Τι πρόκληση αλήθεια να ανοίξεις τα φτερά σου και να μην κουρνιάσεις; Όμορφες πτήσεις να έχουμε κυρίες και κύριοι. Καλό βράδυ.