«Τσίπα δεν έχετε μωρέ»

Είναι μια από τις ατάκες του Λάμπρου Κωνσταντάρα, όταν σε μια ταινία απαντώντας στην απαίτηση ενός “πιασμένου στα πράσα” γνωστού του να του φέρει ένα Ευαγγέλιο να ορκιστεί για την αθωότητά του, εκείνος απάντησε: “τσίπα δεν έχεις μωρέ”…

Μια παρόμοια περίπτωση έχουμε με το γραφείο τύπου (;) της υποψήφιας για Όσκαρ Γκαιμπελισμού (και προσεχώς κακής ανάμνησης) δημοτικής αρχής του νησιού. Συγκεκριμένα ετοίμασε ένα δελτίο τύπου με… δύο βερσιόν, σχετικά με το θέμα του πως χαρακτηρίζεται η συμμετοχή δράσεων του δήμου στο πρόγραμμα “Αντώνης Τρίτσης” (τουτέστιν αν χαρακτηρίζεται δάνειο ή χρηματοδότηση). Η μία βερσιόν, αυτή που μοιράστηκε σε ιστολόγια και ενημερωτικούς ιστότοπους, περιείχε χαρακτηρισμούς με ονομαστικές αναφορές σε δημοτικούς συμβούλους, κινούμενη στα όρια της διαπόμπευσης. Η άλλη βερσιόν, αυτή που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του δήμου, είχε το ίδιο κείμενο χωρίς όμως τις επίμαχες αναφορές – ήταν δηλαδή μια νομικώς ορθότερη εκδοχή, η οποία δεν μπορεί να αποτελέσει αιτία νομικών ενεργειών. Και δεν υπήρξε καμμία “διορθωτική” επανάληψη της πρώτης βερσιόν…

Για την ουσία του θέματος έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να λένε, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια δανειακή σύμβαση η οποία, αν η εκτέλεση και ο έλεγχος των έργων συμμορφωθεί με τις πρόνοιες του προγράμματος, θα χρηματοδοτηθεί από το ΥΠΕΣ. Δεν είναι απ’ευθείας χρηματοδότηση, δεν είναι ένα απλό δάνειο. Είναι αυτό που είναι, καθαρά και ξάστερα. Όποιος ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό, αφ’ ενός ψευδολογεί, αφ’ ετέρου έχει την ανόητη εντύπωση ότι απευθύνεται σε ηλιθίους ή σε αγράμματους.

Αλλά αυτή η ίδια η πράξη του να δημοσιεύσει δύο εκδοχές του δελτίου τύπου κατά τρόπο που να υβρίσει μεν τους πολιτικούς αντιπάλους (αυτό που πήγε σε ιστολόγια και ιστοσελίδες χωρίς να ακολουθήσε κάποια δίορθωση), να αποφύγει δε τις συνέπειες αυτής της πράξης με την δυνατότητα επίκλησης παραδρομής (με αυτό που δημοσίευσε στην επίσημη ιστοσελίδα του δήμου), είναι μια πράξη πολιτικής ανανδρίας και χυδαίας προπαγάνδας. Το είπαμε και παραπάνω: ο Γιόζεφ Γκαίμπελς θα τους χτυπούσε αδερφικά στην πλάτη, σαν άξιους συνεχιστές του έργου του.

Τίθεται όμως ένα ζήτημα. Τέτοιες «πονηριές», συνδυαζόμενες με οχετούς ψευδολογίας και προκλητικών επιθέσεων από στελέχη του δημοτικού γκουβέρνου εναντίον σχεδόν των πάντων που τολμούν να διαφωνούν, φανερώνουν ένα πράγμα: την αναπόδραστη πορεία προς το τέλος. Γιατί αυτές οι πρακτικές είναι γνωστές σε όλους πια και, κατά τη λαϊκή έκφραση, «το ψάρι δεν τσιμπάει». Γιατί η χαώδης κατάσταση μέσα στην οποία έχει βυθιστεί η Σαλαμίνα, σε ορισμένες περιπτώσεις όζουσα τόσο από φυσικά όσο και από ηθικά περιττώματα, είναι πια φανερή σε όλους – εκτός ίσως από αυτούς που κάθε συμφέρουν έχουν να λένε ότι δεν την βλέπουν, βυθισμένοι στην εικονική πραγματικότητα των κοινωνικών δικτύων του «κύκλου της χαμένης τιμής».

Δεν είναι μόνο οι παραλείψεις. Είναι και οι πράξεις. Πράξεις χωρίς πολιτική τιμή. Πράξεις χωρίς πολιτική τσίπα. Και κρίμα γιατί μερικοί επικαλούνται την αρβανίτικη «μπέσα».

Νικόλας ο Ψαράς

και για την αντιγραφή

Νίκος Γιαννόπουλος

Διαβάστε επίσης: